กล่าวถึงวิถีชีวิตของผู้แสดงลิเกฮูลูในจังหวัดปัตตานี ซึ่งในการแสดงลิเกฮูลูนั้นได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับสังคมเนื่องจากในคณะลิเกฮูลูบางส่วนจะมีหัวหน้าคณะเป็นโต๊ะครู โต๊ะอิหม่าม ได้นำหลักคำสอนศาสนาอิสลามไปสอดแทรกในเนื้อหาการร้อง เพื่อให้ความรู้กับผู้ชมรวมทั้งส่งเสริมด้านจริยธรรม คุณธรรมเพื่อให้สังคมเกิดความร่มเย็น จากการศึกษาระบุว่าการแสดงลิเกฮูลูนั้นมีส่วนสำคัญในการทำให้สังคมเกิดความมั่นคงเนื่องจากทำให้คนในครอบครัวเกิดความภาคภูมิใจและเป็นการหารายได้เข้ามาจุนเจือครอบครัวจึงทำให้ครอบครัวอยู่อย่างมีความสุขเพราะมีรายได้เข้ามาเสริมอาชีพเกษตรกรรมที่ทำเป็นอาชีพหลักดั้งเดิมอยู่แล้วและเป็นการอนุรักษ์การแสดงท้องถิ่นในจังหวัดปัตตานี และจังหวัดชายแดนภาคใต้

ศึกษาวิถีชีวิตของผู้แสดงลิเกฮูลู พลังความสามารถของลิเกฮูลูที่มีต่อชุมชนและสังคมและวิเคราะห์อนาคตของลิเกฮูลูในจังหวัดปัตตานี (หน้า 2)

ไม่มี

กลุ่มตวอย่างในการศึกษาเป็นหัวหน้าคณะลิเกฮูลู 14 คน และคณะลูกคู่ จำนวน 13 คณะ รวม 25 คน ที่อยู่ในจังหวัดปัตตานี (หน้า 3,25,50 รายชื่อผู้ให้สัมภาษณ์ หน้า 26-30,69-71)

ส่วนมากประชาชนกว่า 80% ในชนบท ของจังหวัดปัตตานีนับถือศาสนาอิสลาม ในชีวิตประจำวันจะพูดภาษามลายูและพูดภาษาไทยไม่ค่อยได้ จึงทำให้เกิดปัญหาด้านการสื่อสารการได้ชมลิกูฮูลูจึงเป็นเรื่องเข้าใจได้สะดวกและง่ายกว่าฟังวัทิยุ ดูโทรทัศน์หรืออ่านหนังสือพิมพ์ (หน้า 58)

ไม่ระบุเวลาที่ชัดเจน

ประวัติลิเกฮูลู ลิเกฮูลูหรือดิเกฮูลู แต่เดิมเรียกว่า”ปันตนอินัง”(ต่อมาได้เปลี่ยนมาเรียกลิเกฮูลู) ที่กลันตัน เรียกว่า “ลิเกบารัต” หรือ ”บาฆะ” หมายถึง “ลิเกตะวันตก” ส่วนในปัตตานีเรียก “ลิเกฮูลู” หมายถึง ”ลิเกเหนือ” (หน้า 18,19) ในประเทศมาเลเซียเรียกลิเกว่า ”ดิเกร์” (ภาษาเปอร์เซีย) แปลตามความหมายได้สองอย่างคือ เพลงสวดสรรเสริญพระเจ้าซึ่งจะขับร้องในงานเทศกาลวันกำเนิดพระนบี หรืองานเมาลิด มุสลิมเรียกการสวดนี้ว่า ”ดิเกร์เมาลิด” และอีกความหมายเรียกว่า “ลิเกฮูลู” หมายถึงกลอนเพลงโต้ตอบที่ร้องกันเป็นกลุ่มคณะ (หน้า 18) ความเป็นมาของลิเกฮูลูนั้นมีข้อสันนิษฐานด้วยกันหลายอย่างเช่นลิเกฮูลูมาจากการละเล่นของคนป่าเผ่าซาไกซึ่งมีชื้อเรียกตามภาษามลายูว่า “มะนอฆอออแฆสาแก” หมายถึง “โนราห์คนซาไก” ซึ่งมีเครื่องดนตรีที่ทำจากท่อนไม้ไผ่ นำมาเจาะปล้องออกให้หมดทั้งสองด้าน แล้วด้านหนึ่งจะปล่อยไว้เป็นช่องว่าง ส่วนอีกด้าน จะนำเปลือกหรือกาบไม้ หุ้มหรือเสียบอีกด้าน การเล่นก็จะนำไม้หรือใช้มืออุดด้านที่หุ้มก็จะมีเสียงจากนั้นก็จะเล่นเครื่องดนตรีชนิดนี้แล้วก็ร้องเพลงโต้ตอบกันไปมา สันนิษฐานว่าเครื่องดนตรีที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ในเวลาต่อมานั้นกลายเป็นรำมะนาและบานอ (หน้า 18,32) อีกข้อสันนิษฐานระบุว่า ในสมัยพระยาปกครอง 7 หัวเมือง มีการแสดง ”ละไป” (ลิเกฮูลู) คือการร้องลำตัดภาษาอาหรับ ในภายหลังได้มีการปรับเปลี่ยนมาเป็นลิเกฮูลู โดยร้องเป็นภาษาพื้นเมืองเล่นประกอบเครื่องดนตรีรำมะนา (หน้า 18) สำหรับที่มาของชื่อ “ฮูลู”นั้น ในพจนานุกรม Kamus Dewan ระบุว่า “ฮูลู” มีหลายความหมายเช่น ศีรษะ,บริเวณต้นน้ำ,จุดเริ่มต้น,ด้านอาวุธและหมู่บ้านในชนบท สำหรับลิเกฮูลูนั้นคาดว่ามาจากชื่อสถานที่ที่ มีการแสดงครั้งแรกที่บริเวณเหนือลำน้ำที่เป็นต้นน้ำของแม่น้ำปัตตานีที่เรียกว่า “ฮูลู” (ทิศเหนือเรียก”ฮูลู” ส่วนบริเวณทิศใต้ของลำน้ำเรียก “ฮิเล”) สำหรับทิศเหนือ (ฮูลู) คาดว่าเป็นพื้นที่อำเภอมายอ จังหวัดปัตตานี และอำเภอบันนังสตา อำเภอเบตง จังหวัดนะลา เป็นที่เกิดของการเล่นลิเกฮูลู (หน้า 18)

ไม่มีข้อมูล

จังหวัดปัตตานีมีประชากรทั้งหมด 624,946 คน แบ่งเป็นผู้ชาย 308,536 คน ผู้หญิง 316,410 คน จำนวนครัวเรือนมี 129,863 หลังคาเรือน(จากข้อมูล 30 กันยายน 2545 หน้า 11)

เศรษฐกิจ หัวหน้าคณะลิเกฮูลูทำอาชีพเกษตรกรรมเป็นหลัก โดยมีรายได้เฉลี่ย 20,000-300,000 บาทต่อปี และแสดงลิเกฮูลูมีรายได้ประมาณ 30,000-70,000 บาทต่อปี สำหรับรายจ่ายส่วนมากจะเป็นค่าอาหาร เสื้อผ้า ซ่อมแซมบ้านที่อยู่อาศัย เฉลี่ยระหว่าง 20,000-110,000 บาทต่อปี เกือบทุกครัวเรือนจะมีเครื่องอำนวยความสะดวก ได้แก่ โทรทัศน์ พัดลม ตู้เย็น รถจักรยานยนต์และอื่นๆ (บทคัดย่อ,43) สำหรับอัตราการรับงานแสดงหัวหน้าคณะลิเกฮูลูจะมีงานแสดง 20 ถึง 25 ครั้งต่อเดือน (หน้า 53) คณะลูกคู่ลิเกฮูลูส่วนมากทำงานรับจ้างโดยมีรายได้เฉลี่ย 10,000-68,000 บาทต่อปี และแสดงลิเกฮูลูมีรายได้ประมาณ 5,000-180,000 บาทต่อปี สำหรับรายจ่ายส่วนมากเป็นค่าอาหาร เสื้อผ้า ซ่อมแซมบ้าน เฉลี่ยอยู่ระหว่าง 10,000-50,000 บาทต่อปี เกือบทุกครัวเรือนจะมีเครื่องอำนวยความสะดวก เช่น โทรทัศน์ พัดลม ตู้เย็น ฯลฯ (บทคัดย่อ หน้า 34-35,43,61)

วิถีชีวิตของลิเกฮูลูทางด้านสังคม ในครอบครัวที่มีสามีทำอาชีพแสดงลิเกฮูลู ก็จะมีการช่วยเหลือเกื้อกูลกันโดยคนในครอบครัวก็จะให้การสนับสนุนทั้งในทางตรงและทางอ้อม เช่นจัดสถานที่ให้เพื่อฝึกซ้อม ในครอบครัวที่สามีแสดงลิเกฮูลูเมื่อไปแสดงหรือฝึกซ้อมภรรยาที่อยู่ที่บ้านก็จะทำงานบ้านทุกอย่าง ดูแลลูกเพื่อไม่ให้สามีเกิดความกังวลระหว่างไปทำการแสดง ข้อดีของลิเกฮูลูคือ ทำให้ครอบครัวมีรายได้และสร้างชื่อเสียงให้กับครอบครัว (หน้า 45) สามีที่มีอาชีพแสดงลิเกฮูลูเมื่อมีเวลาว่างก็จะทำงานอาชีพหลักและอาชีพรองช่วยเหลือครอบครัวนอกจากนี้ก็จะพาครอบครัวไปเยี่ยมญาติพี่น้องปีละครั้งเป็นอย่างน้อยและพาครอบครัวไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจเดือนละครั้ง สำหรับการแสดงลิเกฮูลูนั้นส่วนมากทำให้ไม่เกิดปัญหาครอบครัว เนื่องจากส่วนมากครอบครัวของนักแสดงลิเกฮูลูมักจะเป็นแบบผัวเดียวเมียเดียว (หน้า 46) การแสดงลิเกฮูลูก็มีข้อดีคือทำให้สังคมเกิดความเข้มแข็งทำให้คนในสังคมเกิดความความสามัคคี (หน้า 49) และเป็นการส่งเสริมด้านสังคมรวมทั้งเป็นการอนุรักษ์วัฒนธรรมท้องถิ่น (หน้า 53) ช่วยทำให้เยาวชนใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์ห่างไกลยาเสพติด (หน้า 59,62,63)

ลิเกฮูลูส่วนมากไม่สนใจตำแหน่งทางการเมืองไม่ว่าจะอยู่ระดับใดก็ตาม ส่วนกิจกรรมด้านการเมืองของชุมชนนั้นผู้แสดงลิเกฮูลู ได้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเช่นเป็นคณะกรรมการการเลือกตั้ง ไปลงคะแนนเลือกตั้ง รวมทั้งเป็นคณะกรรมการต่างๆที่มีอยู่ในชุมชน (บทคัดย่อ,62) ในจำนวนผู้ให้สัมภาษณ์ 25 คนมีลิเกฮูลูที่มีตำแหน่งการเมืองท้องถิ่น คือเป็นผู้ใหญ่บ้าน 2 คน และเป็นผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน 2 คน หรือคิดเป็นจำนวน 16 % ของผู้ให้สัมภาษณ์ (หน้า 49-51)

ความเชื่อและศาสนา ประชากรในจังหวัดปัตตานีแบ่งตามการนับถือศาสนาได้ดังนี้ นับถือศาสนาอิสลาม 498,847 คน หรือ 80.68 % นับถือศาสนาพุทธ 118,020 คน หรือ 19.09 % และนับถือศาสนาคริสต์ 1,401 คน หรือ 0.23 % (หน้า 11) ลิเกฮูลูกับวัฒนธรรมความเชื่อ ด้านวัฒนธรรมความเชื่อ ลิเกฮูลูมีประโยชน์ต่อชุมชนคือในการแสดงได้นำหลักคำสอนของศาสนาอิสลามมาสอดแทรกในเนื้อหาเพื่อให้ความรู้กับผู้ชมจึงทำให้เกิดความรู้ ส่งเสริมคุณธรรมทำให้สังคมเกิดสันติสุข (บทคัดย่อ) เนื่องจากมุสลิมในจังหวัดปัตตานีให้ความสนใจลิเกฮูลูซึ่งประกอบด้วยผู้ลิเกฮูลู 100 % เป็นมุสลิม (หน้า 51) และสามารถนำคำสอนของศาสนา มาใช้ในการแสดงเพื่อสั่งสอนคนในชุมชนให้เป็นคนดี นอกจากนี้การแสดงลิเกฮูลูยังเป็นการส่งเสริมศาสนาได้อีกทางหนึ่ง (หน้า 52) นอกจากนี้หัวหน้าคณะลิเกฮูลูอีกหลายคนยังเป็นโต๊ะครู โต๊ะอิหม่าม ฉะนั้นเมื่อมีการแสดงจึงทำให้ผู้แสดงได้ใช้หลักธรรมคำสอนให้ความรู้กับผู้ชมเพื่อให้เกิดความเพลิดเพลินใจได้ความรู้ และส่งเสริมจริยธรรม คุณธรรมไปด้วย (หน้า 58,59,62) ประเพณีท้องถิ่น ในจังหวัดปัตตานีมีประเพณีและการละเล่นต่างๆ ดังนี้ ประเพณีเจ้าหลิมกอเหนี่ยว ตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ เดือนอ้าย ตามจันทรคติของจีนโดยจัดเป็นประจำทุกปี ประเพณีชักพระ จัดที่อำเภอโคกโพธิ์ ประเพณีแห่พระอีก๋ง จัดโดยคนไทยพุทธในอำเภอสายบุรี งานฮารีรายอ เป็นงานเฉลิมฉลองการเลิกถือศีลอดของมุสลิม ประเพณีแห่ลาซัง(บูยอบือแน) พิธีฉลองนาหรือซังข้าวทุกวันนี้จัดอยู่ที่ตำบลควน อำเภอปานาเระ (หน้า 14)

ในจังหวัดปัตตานีประกอบด้วยโรงเรียนตั้งแต่ก่อนระดับประถมศึกษาถึงมัธยมศึกษา มีสถานศึกษา 429 แห่ง ประกอบด้วยครู 7,157 คน นักเรียน 162,439 คน เมื่อเทียบอัตราส่วนของจำนวนนักเรียนกับจำนวนครูคิดเป็น 23ต่อ 1 คน (หน้า 11)

สถานพยาบาลและสุขภาพอนามัย ในจังหวัดมีโรงพยาบาล 12 แห่ง จำนวน 700 เตียง ประกอบด้วยแพทย์ 89 คน ทันตแพทย์ 29 คน พยาบาล 445 คน เภสัชกร 50 คน สถานีอนามัยมี 128 แห่ง สถานบริการสาธารณสุข 3 แห่ง ส่วนข้อมูลด้านสุขภาพ พ.ศ. 2545 ระบุว่าว่ามีอัตราการเกิด 12.75 ต่อประชากรพันคน อัตราการตาย 3.19 ต่อประชากรพันคน (หน้า 12)

การแต่งกายของลิเกฮูลู มีการเปลี่ยนแปลงตามยุคสมัยคือในอดีตจะแต่งตัวเหมือนคนทั่วไปโดยจะโพกศีรษะ สวมเสื้อคอกลม สวมโสร่ง บางโอกาสก็จะเหน็บขวานเพื่อทำให้คู่ต่อสู้เกิดความยำเกรง ภายหลังได้แต่งตัวเหมือนการเล่นสิละ(ไม่ได้ระบุรายละเอียดว่าชุดเป็นอย่างไร) จะต่างกันคือไม่เหน็บกริช บางครั้งก็เหน็บขวาน ทุกวันนี้แต่งตัวเหมือนคนมุสลิมหรือชุดสมัยนิยม (หน้า 19) เมื่อแสดงบนเวทีลูคู่จะสวมชุดเหมือนกันเสื้อผ้าสีสดใส หัวหน้าคณะจะแต่งตัวไม่เหมือนคนอื่นเพื่อเป็นจุดเด่นของการแสดง (หน้า 24) องค์ประกอบของคณะลิเกฮูลู มีส่วนประกอบที่สำคัญ 2 ส่วนคือผู้ขับกลอนลิเกฮูลู กับคณะลูกคู่ลิเกฮูลู ทั้งสองส่วนนี้จะแยกอิสระต่อกันผู้ว่าจ้างลิเกฮูลูจะจ้างผู้ขับกลอนลิเกฮูลูหรือ”หัวหน้าคณะ” ใดก็ได้ หรือจะไปจ้างคณะลูกคู่ลิเกฮูลูมาเล่นก็ได้ไม่ต้องจ้างพร้อมกัน (หน้า 21,25) ผู้ขับกลอน (กาโระ) ลิเกฮูลู หรือ “หัวหน้าคณะ” ส่วนมากอยู่คนเดียวอย่างอิสระเมื่อจะแสดงก็จะเลือกคณะลูกคู่มาร่วมการแสดง ในการแสดงแต่ละครั้งผู้ขับกลอนจะมีสองฝ่ายคือฝ่ายผู้โต้และผู้ตอบ สำหรับผู้โต้จะทำหน้าที่ตั้งหัวข้อเพื่อประชันไหวพริบ ส่วนผู้ตอบจะทำหน้าที่ตอบหัวข้อที่ผู้โต้ได้ถามไว้ การตอบโต้หากทำได้ดีก็จะทำให้เกิดความรู้และผู้ชมเพลิดเพลิน ในการแสดงเจ้าภาพจะจ้างผู้โต้และผู้ตอบคนละคณะหรือจะให้ลิเกฮูลูหาผู้โต้และผู้ตอบเอง (หน้า 21) คณะลูกคู่ลิเกฮูลู แบ่งเป็น 3 ประเภทดังนี้ 1) ผู้แสดงประกอบจังหวะลีลา มี 8-12 คน มีหน้าที่แสดงลีลาประกอบเมื่อนักร้องร้องเพลงและเป็นผู้ร้องรับในช่วงแสดง 2) ผู้ร้องเพลงหรือนักร้อง บางครั้งอาจเป็นผู้เล่นดนตรีหรือผู้แสดงประกอบจังหวะลีลา 3) นักดนตรี มี 5-8 คน ในจำนวนส่วนหนึ่งเป็นผู้แสดงประกอบจังหวะลีลา (หน้า 21) รูปแบบการแสดง แบ่งออกเป็นเป็น 3 ประเภทคือ 1) การแสดงเพื่อสร้างความสนุกสาน ลูกคู่ของคณะจะนั่งล้อมลงหันหน้าเข้าหากันส่วนคนร้องโต้ตอบกับนักดนตรีจะอยู่นอกวง เพื่อความสนุกแสดงจึงต้องอยู่คนละคณะ (ภาพหน้า 23) 2) เพื่อสาธิตการแสดงลิเกฮูลู การแสดงผู้โต้ ผู้ตอบและลูกคู่อาจจะเป็นคณะเดียวกันหรือต่างคณะ การแสดงก็เพื่อเป็นการสาธิตที่หน่วยงานของรัฐเป็นผู้ว่าจ้าง (เรื่องและภาพหน้า 23) 3) การแข่งขันในเทศกาล ซึ่งจัดเพื่อการแข่งขันเป็นประจำทุกปีเช่นงานกาชาดจังหวัดปัตตานี การนั่งแสดงบนเวที ลูกคู่จะนั่งเรียงแถวหันหน้าไปทางเวที ส่วนนักร้องและนักดนตรีจะนั่งรวมกลุ่มทางด้านหลังลูกคู่ สำหรับหัวหน้าคณะจะนั่งทางด้านข้างของคณะ โดยการนั่งจะเหมือนกันทั้งสองคณะ เนื้อหาการร้องเป็นแนวสร้างสรรค์ทำให้เกิดความสงบสุข เช่นการห่างไกลยาเสพติด ฯลฯ (เรื่องและภาพ หน้า 24) ขั้นตอนในการแสดง ในแต่ละทีมของคณะลิเกฮูลูจะนั่งแยกเป็นสองกลุ่ม โดยจะเริ่มการแสดงดังต่อไปนี้ 1) เริ่มด้วยการโหมโรง โดยเล่นเครื่องดนตรีที่ประกอบด้วย รำมะนา 2 ใบและฆ้อง การโหมโรงนั้นมี 3 จังหวะคือจังหวะแรกเรียก “ตาโบะ” จังหวะที่สองคือ “ปันตง” จะตีเป็นเพลงโดยไม่ขับร้อง และจบที่เพลง”แจนอ”ก็คือจบการโหมโรง (หน้า 24) 2) ร้องเพลงปันตงครั้งที่ 1 หนึ่งเพลง โดยจะร้องเพลงลิเกฮูลู แบบดั้งเดิมโดยเป็นเนื้อหาในหัวข้อที่เตรียมมา (หน้า 25) 3) หัวหน้าคณะลิเกฮูลูขับกลอนกาโละเบิกทางหรือ “กาโระแยะกี” เพื่อกล่าวสวัสดีกับเจ้าภาพ ประธานพิธีรวมทั้งผู้ชมโดยจะด้นเป็นกลอนสด 4) นักร้องลิเกฮูลูร้องเพลง เพลงที่ร้องอาจเป็นเพลงลูกทุ่งหรือเพลงที่แต่งเองโดยจะร้องเพลงสลับกันระหว่างผู้โต้กับผู้ตอบอีกทีมหนึ่ง 5) หัวหน้าคณะร้องเพลงปันตงครั้งที่ 2 เนื้อหาเดียวกันกับการร้องครั้งแรก 6) หัวหน้าคณะขับกาโระ ในหัวข้อการแสดงและโต้ตอบกับอีกฝ่าย 7) หัวหน้าคณะฝ่ายตรงข้ามขับ”วาปุลัน” ซึ่งเป็นเครื่องเตือนว่ายุติการแสดงลิเกฮูลู (หน้า 25) เครื่องดนตรีลิเกฮูลู รำมะนาใหญ่ (ชื่อมลายู “บานออีบู”) ทำหน้าที่ควบคุมจังหวะเครื่องดนตรีทุกชิ้นในวงลิเกฮูลู รำมะนาใหญ่เป็นเครื่องดนตรีที่สำคัญที่สุดในสามชิ้นนับตั้งแต่อดีตที่มีการเล่นลิเกฮูลู ซึ่งในเวลานั้นใช้เครื่องดนตรีเพียงสามชิ้นเท่านั้น (หน้า 22) รำมะนาเล็ก (บานออาเนาะ) มีหน้าที่ในการตบแต่งจังหวะของรำมะนาใหญ่และเป็นหนึ่งในสามของเครื่องดนตรีที่เล่นในวงลิเกฮูลู ฆ้อง (ชื่อมลายู ”โฆง”) มีความสำคัญในการบังคับจังหวะของการเล่นเครื่องดนตรีทุกชิ้นและเป็นหนึ่งในสามของเครื่องดนตรีดั้งเดิม ฉิ่ง (อาเนาะอาแย) เล่นเสริมเครื่องดนตรีอื่นเพื่อให้เกิดความไพเราะชวนฟังในการเล่น การเช่นฉิ่งจะเล่นในช่วงที่นักร้องร้องเพลงและเวลาหัวหน้าคณะร้องปันตงหรือบทกวีภาษามลายูซึ่งนำเสนอวิถีชีวิตของคนในชุมชนมาเล่าสู่ผู้ฟัง ลูกแซ็ก (ชื่อมลายู ”เวาะลอมา”) ทำหน้าที่เพิ่มความไพเราะในการเล่นลิเกฮูลูและจะเล่นในช่วงการร้องเพลง แต่จะไม่เล่นในเวลาที่มีการขับ(กาโระ)ลิเกฮูลู (หน้า 22) ฉาบ (กายูตือโปะ) เมื่อเล่นก็จะช่วยเสริมให้เสียงปรบมือของลูกคู่ดังชัดเจนมากขึ้นและเล่นในขณะขับลิเกฮูลู โหม่ง (ชื่อมลายู ”ม่อง”) มีความสำคัญคือเล่นเพื่อตบแต่งเสียงดนตรีเพื่อให้เข้าจังหวะเมื่อร้องเพลง ขลุ่ย (ปูลิง) ในวงจะมีหรือไม่มีก็ไม่เป็นไร สมัยก่อนจะเล่นซออู้ แต่ทุกวันนี้เปลี่ยนมาเป่าขลุ่ย ข้อดีคือเพิ่มความไพเราะขณะเล่นลิเกฮูลู(หน้า 19,22) การละเล่นศิลปะการแสดง การละเล่นชนิดอื่นในจังหวัดปัตตานีได้แก่ รองแง็ง เป็นศิลปะการเต้นรำของมุสลิม สิละ(ซีละ) ศิลปะการป้องกันตัวชนิดหนึ่ง มะโย่ง คือละครของมุสลิม ทั้งหมดได้บอกข้อมูลเพียงสั้นๆโดยไม่ได้ระบุรายละเอียดในส่วนอื่นไว้ในงานเขียน (หน้า 14)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มี

ไม่มี

ไม่มี

ตาราง หน่วยการปกครอง (หน้า 10)ประชากรและครอบครัว (หน้า 11) อาชีพและรายได้ต่อปี,รายจ่ายต่อปีของหัวหน้าคณะลิเกฮูลู (หน้า 34,36) จำนวนครอบครัวของหัวหน้าคณะ,คณะลูกคู่ลิเกฮูลูที่มี เครื่องอำนวยความสะดวก (หน้า 37,41) อาชีพ รายได้,รายจ่ายต่อปี (หน้า 38,40) เศรษฐกิจ,สถานภาพทางการเมืองของผู้แสดงลิเกฮูลู (หน้า 43,50) แผนที่ จังหวัดปัตตานี (หน้า 17) ภาพ การแสดงลิเกฮูลู (หน้า 23,24) ภาพการสัมภาษณ์หัวหน้าคณะลิเกฮูลู,การแสดงลิเกฮูลู การฝึกเยาวชน ,แผ่นวีซีดีลิเกฮูลู,ต้นซากอกือเนอรี เชื่อว่าถ้ากินใบสดเสียงจะดี,การแข่งขันลิเกฮูลูและอื่นๆ (หน้า 74-86)