งานนี้ได้แสดงให้เห็นว่าในทัศนะของผู้บริหารวิทยาลัยฯ นโยบายของรัฐในการจัดตั้งอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยยังไม่ชัดเจนในระดับรัฐ กระทรวง กรม ทำให้เป็นปัญหาในการจัดการศึกษาและบริหารโรงเรียน วิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลายไม่ต่อเนื่องกัน ทำให้ไม่สามารถวัดระดับความรู้ของนักเรียนได้ นอกจากนี้ยังขาดแคลนงบประมาณที่ใช้ดำเนินการ ผู้ปกครองของนักเรียนที่มีฐานะยากจนไม่สามารถช่วยเหลือโรงเรียนในด้านต่างๆ ได้ เอกชนและองค์กรต่างๆ ไม่ให้ความช่วยเหลือโรงเรียนเท่าที่ควร โรงเรียนไม่สามารถคัดเลือกนักเรียนที่เข้าเรียนใหม่ตามเกณฑ์ที่กำหนดได้ และยังขาดห้องประชุมขนาดมาตรฐานสำหรับการประชุมและอบรมและให้บริการแก่ชุมชน สำหรับแนวทางแก้ปัญหา ผู้วิจัยระบุว่า ต้องอบรมเทคนิควิธีการสอนด้านวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับแก่ครูผู้สอน ปรับปรุงเพิ่มเติมเนื้อหาวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับ ส่วนการขาดแคลนงบประมาณ กรมสามัญศึกษาควรจัดสรรเงินพิเศษให้อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย บรรจุบุคลากรที่เกี่ยวกับงานหอพักนักเรียนประจำโดยตรง และเพิ่มการประชาสัมพันธ์ไปให้สังคมภายนอกได้รู้จักมากขึ้น ส่วนความต้องการการศึกษา ผู้บริหารต้องการงบประมาณมาดำเนินการในโรงเรียนมาก ส่วนผู้ปกครองและนักเรียนต้องการให้โรงเรียนเปิดสอนหลักสูตรวิชาชีพระยะสั้น และต้องการให้มีการเรียนการสอนวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับควบคู่กับวิชาสามัญ (ดูหน้าบทคัดย่อ)

ศึกษาสภาพและปัญหาทางการศึกษา แนวทางการแก้ไขปัญหาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย รวมถึงศึกษาความคิดเห็นของผู้บริหาร ครู อาจารย์ ผู้ปกครองและนักเรียนเกี่ยวกับแนวทางการแก้ปัญหาทางการศึกษา และความต้องการทางการศึกษาของนักเรียนและผู้ปกครอง (ดูบทคัดย่อ, หน้า 8, หน้า 39)

ไม่มี

กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้คือ 1) ผู้บริหารของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย จำนวน 5 คน 2) ครู อาจารย์ของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยจำนวน 63 คน 3) นักเรียนของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ในระดับมัธยมศึกษาปีที่ 1 ถึง 6 ในปีการศึกษา 2531 โดยสุ่มตัวอย่าง 25% จำนวน 250 คน 4) ผู้ปกครองนักเรียนที่เป็นกลุ่มตัวอย่างจำนวน 250 คน (หน้า 11, หน้า 39-40)

ไม่มีข้อมูล

ผู้วิจัยระบุว่าได้เก็บข้อมูลเหล่านี้ตั้งแต่วันที่ 10 มกราคม 2532-28 มกราคม 2532 (หน้า 12)

ประวัติอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยเปิดการเรียนการสอนปี พ.ศ.2493 ภายหลังการประกาศพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการศาสนูปถัมภ์ฝ่ายอิสลาม พ.ศ. 2488 โดยตอนแรกเปิดรับนักเรียนที่สำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 มีกำหนดเวลาเรียน 5 ปี แบ่งเป็น 2 ตอน ตอนต้นเรียน 2 ปี ตอนปลายเรียน 3 ปี วิชาที่เปิดสอนมีวิชาศาสนาอิสลาม ภาษาอาหรับ ภาษาต่างประเทศ และความรู้ทั่วไป โดยที่ความยากง่ายเทียบเท่าหลักสูตรอนุปริญญา นักเรียนทั้งหมดอยู่หอพักโดยไม่เสียค่าเรียนและค่าอาหาร โดยรัฐเป็นผู้ออกให้จนจบการศึกษา พ.ศ.2494 อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยย้ายสังกัดจากกรมศาสนามาเป็นกรมสามัญศึกษา เพราะการศึกษาหลักสูตรเดิม เมื่อสำเร็จการศึกษาแล้วไม่สามารถประกอบอาชีพตามปกติได้ จึงทำให้มีผู้สมัครเรียนน้อย จึงใช้หลักสูตรเตรียมอุดมศึกษา แผนกอักษรศาสตร์แทน โดยยังสอนศาสนาอิสลาม ภาษาอาหรับและมลายูอยู่ จนกระทั่ง พ.ศ.2489 จึงเปิดการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาแทนจนถึงปัจจุบัน อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยเป็นสถานศึกษากรมสามัญศึกษาแห่งเดียวที่ไม่มีคำว่า "โรงเรียน" นำหน้า เนื่องจากเป็นโรงเรียนแห่งเดียวที่ตั้งโดยพระราชกฤษฎีกา อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยมีนักเรียนไทยพุทธร่วมศึกษาด้วยประมาณ 20 % จำนวนครูไทยพุทธต่อจำนวนครูไทยมุสลิมในอัตราส่วน 55 : 45 (หน้า 5-7, หน้า 123-125) ประวัติศาสนาอิสลาม ศาสนาอิสลามเข้ามาเผยแพร่ทางภาคใต้ของไทย สมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี โดยชาวอาหรับและอินเดียมุสลิม โดยเข้ามาในลักษณะการติดต่อค้าขาย ต่อจากนั้นจึงเข้ามาทางภาคเหนือของประเทศไทย โดยชาวจีนอพยพ จนปัจจุบันแพร่หลายไปทั่วประเทศไทย สมัยต้นรัตนโกสินทร์มีไทยมุสลิมถูกจับเป็นเชลยของกองทัพไทยอพยพมาจากมลายู เมื่อเข้ามาตั้งถิ่นฐานก็กระจัดกระจายอยู่ทั่วไป เช่น สี่แยกบ้านแขก พระโขนง หนองจอก ปทุมธานี ฉะเชิงเทรา นครนายก นนทบุรี มุสลิมบางคนเป็นชาวจีนอพยพมาจากมณฑลยูนนาน มาตั้งรกรากบริเวณจังหวัดทางภาคเหนือของไทย และบางส่วนก็มาด้วยเหตุผลทางการค้า เช่น พวกอินโดนีเซีย มาตั้งถิ่นฐานแถบมักกะสัน ลุมพินี พวกเชื้อสายอินเดีย จะมาตั้งรกรากแถบพระนคร ธนบุรี ส่วนพวกเชื้อสายอาหรับจะตั้งรกรากแถบเมืองใหญ่ๆ เช่น กรุงเทพฯ หาดใหญ่ ปัตตานี เป็นต้น (หน้า 16)

ไม่มีข้อมูล

กลุ่มตัวอย่าง มีรายละเอียดดังนี้ ผู้บริหารอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย เป็นชาย 5 คน นับถือศาสนาอิสลามจำนวน 3 คน ส่วนอีก 2 คน นับถือศาสนาพุทธ ผู้บริหาร 3 คน มีอายุระหว่าง 40-50 ปี ส่วนช่วงอายุ 30-40 ปี และ 50 ปีขึ้นไป มีช่วงละ 1 คน ผู้บริหาร 5 คน มีวุฒิการศึกษาระดับปริญญาตรี ระยะเวลาการบริหารโรงเรียนอยู่ระหว่าง 1-5 ปี มีจำนวน 2 คน ส่วนที่ทำงานต่ำกว่า 1 ปี, 5-10 ปี และ 10 ปีขึ้นไป อย่างละ 1 คน (หน้า 47, หน้า 100-101, หน้า 116-119) ครู เป็นหญิงจำนวน 36 คน ชายจำนวน 27 คน นับถือศาสนาอิสลามจำนวน 28 คน นับถือศาสนาพุทธ 35 คน ครูส่วนใหญ่อยู่ในช่วงอายุ 30-40 ปี (จำนวน 40 คน) ช่วงอายุ 20-30 ปี (จำนวน 13 คน) ช่วงอายุ 40-50 ปี (จำนวน 7 คน) และอายุ 50 ปีขึ้นไป (จำนวน 3 คน) ครูส่วนใหญ่ (44 คน) มีวุฒิการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือเทียบเท่า ส่วนครู 6 คน ระดับการศึกษาสูงกว่าปริญญาตรี ครู 7 คน มีวุฒิการศึกษาอนุปริญญาหรือเทียบเท่า และครูจำนวน 5 คน ไม่มีวุฒิทางครู (หน้า 59, หน้า 116-119) นักเรียนอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยที่เป็นกลุ่มตัวอย่าง เป็นชายร้อยละ 60 หญิงร้อยละ 40 (หน้า 69) และผู้ปกครองของนักเรียนอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยที่เป็นกลุ่มตัวอย่างพบว่า อยู่ในช่วงอายุ 40-50 ปี (ร้อยละ 44) รองลงมาอยู่ในช่วงอายุ 30-40 ปี (ร้อยละ 31) ช่วงอายุ 50-60 ปี (ร้อยละ 21) และสุดท้ายอายุ 60 ปีขึ้นไป (ร้อยละ 4) (หน้า 81, หน้า 109-110, หน้า 116-119)

ผู้ปกครองของนักเรียนโดยส่วนใหญ่ในกลุ่มตัวอย่าง (61%) มีอาชีพรับจ้าง รองลงมา (17%) มีอาชีพค้าขาย เกษตรกร (9%) รับราชการ (7%) รัฐวิสาหกิจ (5%) และ ทำงานบริษัทเอกชน (1%) ตามลำดับ (ดูตารางที่ 18 หน้า 80-81 และดูคำอธิบายได้ที่หน้า 81-82)

ไม่มีข้อมูล

รัฐบาลไทยได้ตรากฎหมายพิเศษเพื่อใช้กับมุสลิม เพื่อให้สอดคล้องกับหลักการศาสนา ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวและการจัดการมรดก โดยรัฐได้ตรากฎหมายขึ้น 3 ฉบับ คือ 1. พระราชบัญญัติว่าด้วยการใช้กฎหมายอิสลามในเขตจังหวัดปัตตานี ยะลา นราธิวาส และสตูล ค.ศ. 1948 ใช้กับมุสลิมโดยเฉพาะ เพื่อบังคับฟ้องร้องเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวและมรดก สำหรับคู่กรณีที่เป็นมุสลิมและอยู่ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ 2. พระราชบัญญัติมัสยิดอิสลาม พ.ศ. 1947 เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยในการดูแลรักษา ทำนุบำรุง และป้องกันกรณีพิพาทในเรื่องทรัพย์สินของมัสยิด 3. พระราชบัญญัติฎีกาว่าด้วยการศาสนูปถัมภ์ฝ่ายอิสลาม ค.ศ.1945 ให้อำนาจพระมหากษัตริย์แต่งตั้งจุฬาราชมนตรีเพื่อให้คำปรึกษาเรื่องกิจการอิสลามแก่รัฐบาล ผ่านทางกรมศาสนากระทรวงศึกษาธิการ ให้อำนาจกระทรวงศึกษาธิการจัดตั้งอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ผู้สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยนี้มีสิทธิเข้ารับเลือกเพื่อรับพระราชทานเงินทุนส่งไปประกอบพิธีฮัจญ์ ณ เมืองเมกกะ นอกจากนี้ยังมีบทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับคณะกรรมการกลางอิสลามแห่งประเทศไทยด้วย (หน้า 19-21) พระมหากษัตริย์ไทยกับศาสนาอิสลาม บทบาทของพระมหากษัตริย์ที่เกี่ยวข้องกับศาสนาอิสลาม เช่น รัชกาลที่ 9 ได้อุดหนุนกิจการทางศาสนาอิสลามผ่านกรมการศาสนาโดยพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ โปรดเกล้าให้แปลความหมายของคัมภีร์อัลกุรอานเป็นภาษาไทย ทรงส่งเสริมด้านการศึกษาของมุสลิม มีพระราชดำริสนับสนุนการจัดสร้างมัสยิดประจำจังหวัดต่างๆ เป็นต้น (หน้า 21-23)

มุสลิมถือการปฏิบัติตามข้อบัญญัติแห่งศาสนาอิสลาม โดยมีพระศาสดามูฮัมหมัดเป็นผู้นำ โดยพระผู้เป็นเจ้าได้ระบุให้ใช้คำว่า "อิสลาม" เป็นชื่อศาสนาเพื่อบอกถึง "การยอมรับความจริงแท้ของศาสนานี้ ผลของการยอมรับจะนำให้ผู้ยอมรับได้รับสันติสุขและความปลอดภัย" อิสลามหมายความถึง สันติ อ่อนน้อมยอมตาม การยอมมอบตนอย่างนอบนบโดยสิ้นเชิง นอกจากจะสอนเรื่องจริยธรรมแล้ว ศาสนาอิสลามมีทุกสิ่งทุกอย่างซึ่งใช้ดำเนินชีวิตอย่างครบถ้วน เป็นระบบความเชื่อที่เป็นมากกว่าศาสนาที่อัลเลาะห์ได้ประทานมาให้มนุษยชาติผ่านศาสนา (ดูหน้า 15-16) บทบัญญัติของศาสนาอิสลาม 5 ประการที่มุสลิมต้องยึดมั่น คือ 1. การประกาศศรัทธา เป็นการปฏิญาณว่าจะไม่มีพระผู้เป็นเจ้าอื่นใด นอกจากอัลลอฮ์ 2. การบำเพ็ญนมัสการ หรือละหมาด วันละ 5 เวลา โดยจะทำตอนเช้าก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ตอนบ่าย ตอนพระอาทิตย์คล้อย หลังเที่ยง และตอนเย็นก่อนตะวันลับยอดไม้ เป็นการบำเพ็ญสมาธิจิตและบริหารร่างกายไปในตัวด้วย เป็นการสำรวมตนต่อหน้าพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้า 3. การถือศีลอด มุสลิมต้องถือศีลอดเป็นเวลา 1 เดือนในรอบปี เป็นเดือนที่ 9 ของจัทรคติ ที่เรียกว่า "รอมฎอน" เป็นการงดเว้นจากการบริโภคอาหาร การดื่ม การสูบ สำรวมอากัปกิริยา วาจาจากอารมณใคร่และการใฝ่ต่ำต่างๆ นับจากแสงอาทิตย์จับขอบฟ้าจนถึงพระอาทิตย์ตก รวมเวลาประมาณ 13 ชม.ต่อวัน เป็นการฝึกให้ทุกคนประสบกับความหิวกระหายด้วยตนเอง ตระหนักถึงความหิวกระหายของผู้อื่น ฝึกให้มีความอดทน ควบคุมตนเองได้ 4. การบริจาคทรัพย์เป็นพลี เป็นการกำหนดบังคับให้ผู้ที่มีทรัพย์สินเพิ่มพูนขึ้นในรอบปีต้องบริจาคในอัตราร้อยละ 2 เป็นการส่งเสริมคนมีให้ช่วยคนจน ลดช่องว่างระหว่างระหว่างชนชั้น ป้องกันมิให้คนมีเงินเก็บเงินไว้เฉยๆ โดยมิได้นำไปลงทุนให้เกิดประโยชน์ให้แก่สังคม 5. การบำเพ็ญฮัจญ์ ให้มุสลิมที่มีฐานะดีพอ มีสุขภาพแข็งแรง ไปบำเพ็ญฮัจญ์ที่เมืองเมกกะ ประเทศซาอุดิอาระเบีย 1 ครั้งในชีวิต นอกจากจะเป็นการบำเพ็ญศาสนกิจแล้วยังเป็นการส่งเสริมให้เกิดสันนิบาตชาติที่ใหญ่ที่สุดในโลก ณ ที่นั้น มุสลิมทุกคนไม่ว่าชาติใด ภาษาใด มีฐานะทางสังคมอย่างไร ต้องแต่งกายด้วยผ้าขาวเพียง 2 ผืน มีความเป็นอยู่อย่างเสมอภาคเท่าเทียม (หน้า 17-18)

พื้นฐานการศึกษาของไทยมุสลิม ในงานวิจัยชิ้นนี้ระบุว่าการศึกษาของไทยมุสลิมกระทำผ่าน 2 ช่องทางหลักๆ คือ 1) การศึกษาในศาสนาอิสลาม 2) การศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย 1. การศึกษาในศาสนาอิสลาม โดยศาสนาอิสลามมีบทบาทส่งเสริมการศึกษา และถือว่าการศึกษาเป็นการทำความภักดีต่อพระผู้เป็นเจ้า และเป็นสิ่งที่สูงสุดในชีวิต ศาสนาอิสลามไม่ได้จำกัดการศึกษาเฉพาะทางโลกเท่านั้น แต่ให้ศึกษาทางธรรมควบคู่ไปด้วย เป้าหมายทางการศึกษาตามทรรศนะของศาสนาอิสลามคือ การขัดเกลาศีลธรรมและการอบรมทางจิตวิญญาณ เตรียมบุคคลประกอบอาชีพที่สุจริตตามแนวทางศาสนาและศีลธรรมอันดีเพื่อความอยู่รอดของชีวิต 2. การศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย จัดตั้งขึ้นโดยมีจุดประสงค์ "เพื่ออิสลามศาสนิกชนจะได้รับการอบรมและศึกษาในทางศาสนา ผู้สำเร็จการศึกษาจากวิทยาลัยนี้ มีสิทธิเข้ารับเลือกเพื่อรับพระราชทานเงินทุนส่งไปเข้าศาสนจารีต ณ นครเมกกะ ตามจำนวนที่จะได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ กำหนดขึ้นเป็นคราวๆ" วิชาที่เปิดสอนในหลักสูตรมีวิชาการศาสนา ภาษาอาหรับ ภาษามลายู และความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับหลักสูตรอนุปริญญา โดยที่การจัดการศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยเปลี่ยนแปลง พัฒนา ไปตามแต่ละยุคสมัย (หน้า 23-26) ผู้วิจัยระบุว่า การจัดการศึกษาของไทยมุสลิมควรจัดให้สอดคล้องกับวัฒนธรรมประเพณีและพื้นฐานทางศาสนา และองค์ประกอบต่างๆ ของการจัดการศึกษา เช่น นโยบายการศึกษา การดำเนินการจัดการศึกษา บุคลากร ความสัมพันธ์กับชุมชน เป็นต้น (หน้า 38) ผู้วิจัยได้สรุปผลการวิจัยเกี่ยวกับสภาพและปัญหาทางการศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ได้ผลดังนี้ 1.สภาพทางการศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย - ผู้บริหารให้ความสำคัญกับการเน้นความรู้เพื่อการประกอบอาชีพของนักเรียนเพื่อให้สามารถดำรงชีวิตอยู่ในสังคมได้ ซึ่งคล้ายๆ กับจุดหมายของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย (หน้า 48, หน้า 119-120) และผู้บริหารอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยทั้งหมดให้ความสำคัญกับการเรียนการสอนในอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย เนื่องจากเป็นสถานศึกษาที่ตั้งขึ้นโดยพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการศาสนูปถัมภ์ จัดตั้งขึ้นเพื่อคนไทยมุสลิม (หน้า 48, หน้า 120) ผู้บริหารเห็นว่า งบประมาณที่ใช้ในโรงเรียนขาดแคลน ควรหางบประมาณด้วยวิธีต่างๆ โดยเฉพาะการรับบริจาค (หน้า 49, หน้า 121-122) - สำหรับผู้ปกครองโดยส่วนใหญ่ (73%) เห็นว่าการเรียนการสอนวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับที่จัดสอนในโรงเรียนเพียงพอแล้ว และเห็นด้วยกับการนำวิชาศาสนาและศาสนาอาหรับบรรจุในหลักสูตรระดับมัธยมศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย (86%) (หน้า 120) ส่วนเหตุผลในการส่งบุตรหลานเข้าศึกษาในอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทย ผู้ปกครองส่วนหนึ่ง (49%) เห็นว่า เพราะเป็นโรงเรียนที่สอนศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับควบคู่ไปกับวิชาสามัญ (หน้า 122) หรือแม้อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยไม่เปิดสอนศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับ ผู้ปกครองส่วนใหญ่ (70%) ก็ยังส่งลูกหลานเข้าเรียนอยู่ดี เพราะประหยัด อยู่ใกล้บ้าน การคมนาคมสะดวก (หน้า 83-85,123) - สำหรับนักเรียน โดยส่วนใหญ่สนใจและตั้งใจเรียนวิชาสามัญ รองลงมา (22%) สนใจศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับ นักเรียนส่วนใหญ่ (76%) มีเพื่อนสนิทต่างศาสนามากกว่า 3 คนขึ้นไป ทั้งนี้เพราะอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยมีทั้งนักเรียนที่นับถืออิสลามและศาสนาพุทธ (ดูตารางที่หน้า 70-72 และเนื้อหาที่หน้า 72-73, 123) 2.ปัญหาการศึกษา - ผู้บริหารและครูเห็นว่านโยบายการจัดตั้งอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยไม่ชัดเจนทั้งในระดับรัฐ กระทรวง กรม ทำให้เป็นปัญหาในการจัดการบริหารโรงเรียน (หน้า 51, หน้า 123) - ผู้บริหารเห็นว่าหลักสูตรการเรียนการสอนศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลายไม่ต่อเนื่องกันทำให้ไม่สามารถวัดระดับความรู้ของนักเรียนได้ (หน้า 52, หน้า 125-126) ส่วนปัญหาที่อิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยมีการเรียนการสอนศาสนาอิสลามและวิชาภาษาอาหรับเพิ่มขึ้นจากโรงเรียนมัธยมอื่นๆ ทำให้ครู-อาจารย์ต้องทำงานกันมากขึ้น และปัญหาบุคลากรด้านศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับไม่มีความรู้ความเข้าใจในการศึกษาที่ดีพอ ผู้บริหารและครูเห็นว่าเป็นปัญหาปานกลาง (หน้า 126) ส่วนนักเรียนเห็นว่าการเรียนภาษาทางธรรมที่เป็นเรื่องเข้าใจยากเป็นปัญหาปานกลาง (หน้า 126) - ผู้บริหารเห็นว่างบประมาณที่ใช้ภายในโรงเรียนขาดแคลนมาก เพราะโรงเรียนมีงานต้องทำเพิ่มมากขึ้น (หน้า 53, 127) - เนื่องจากความเข้าใจคลาดเคลื่อนที่ว่าอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยเป็นสถานศึกษาของรัฐจึงทำให้องค์กรต่างๆ รวมถึงเอกชน ไม่ให้ความช่วยเหลือ ผู้บริหารมองว่าเรื่องนี้เป็นปัญหามาก ในขณะที่ครู - อาจารย์เห็นว่าเรื่องนี้เป็นปัญหาปานกลาง (หน้า 54, 127) - ผู้บริหารเห็นว่าความประพฤติของครูที่ทำตัวไม่เป็นที่น่าเคารพนับถือศรัทธาและไม่เป็นตัวอย่างที่ดีงามแก่นักเรียนและประชาชนในท้องถิ่นเป็นปัญหาปานกลาง ส่วนปัญหาการนับถือศาสนาอิสลามที่ต่างกันเป็นปัญหาการทำงานร่วมกัน ครูแบ่งกันเป็นกลุ่ม ครู - อาจารย์เห็นว่าเป็นปัญหาปานกลาง (หน้า 128) - ส่วนปัญหาทั่วๆ ไป การที่นักเรียนเข้าเรียนใหม่ในแต่ละปีและโรงเรียนไม่สามารถคัดเลือกตามเกณฑ์ได้เป็นปัญหามากที่สุด รวมไปถึงการขาดห้องประชุมที่เป็นมาตรฐาน การที่กรมสามัญศึกษาหรือหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องให้ความสำคัญกับสถานภาพของโรงเรียนน้อยเกินไป ปัญหาที่มีนักเรียนขาดแคลนและยากจนมากในโรงเรียน ปัญหาครูขอย้ายออกจากพื้นที่ ส่วนปัญหาด้านประชาชนเห็นความสำคัญกับการเรียนการสอนศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับ รวมถึงการประกอบศาสนกิจมากเกินไป ปัญหาการถือศีลอดของนักเรียนและครูที่ส่งผลต่อการสอน ผู้บริหารและครูเห็นว่าเป็นปัญหาปานกลาง (หน้า 55-57, 128-130) 3. ความต้องการทางการศึกษา - ผู้บริหารต้องการความช่วยเหลือด้านการเงิน ความช่วยเหลือจากผู้ปกครองและชุมชนด้านการให้คำปรึกษาและคำแนะนำ ผู้บริหารส่วนหนึ่งเห็นว่าควรยุบหอพักนักเรียนเพื่อที่จะนำงบประมาณมาใช้ในกิจการอื่นๆ ของโรงเรียน (หน้า 58, 130-131) - นักเรียนโดยส่วนใหญ่ (37%) ต้องการศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา รองลงมา (25%) ต้องการศึกษาต่อในระดับอาชีวศึกษาและประกอบอาชีพ นอกจากนี้นักเรียนโดยส่วนใหญ่ (87%) ต้องการให้เปิดสอนวิชาชีพหลักสูตรระยะสั้น ด้านความต้องการวิชาสามัญ นักเรียนจำนวนมากที่สุด (53%) ต้องการให้สอนศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับแต่เพียงอย่างเดียว (หน้า 77-78, 131-133) - ผู้ปกครองส่วนใหญ่ (66%) ต้องการให้บุตรหลานจบการศึกษาสูงสุดเท่าที่จะเป็นไปได้ 44% ต้องการให้บุตรหลานเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย 62% ต้องการให้บุตรหลานรับราชการหรือทำงานรัฐวิสาหกิจ 87% ต้องการให้โรงเรียนเปิดสอนหลักสูตรวิชาชีพระยะสั้น และผู้ปกครองส่วนมากต้องการให้มีการเรียนการสอนวิชาสามัญควบคู่กับวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับ 91% เห็นว่าหลักสูตรวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับที่จัดขึ้นในโรงเรียนเหมาะสม ผู้ปกครอง 53% ต้องการให้มีตู้รับฟังความคิดเห็นและข้อเสนอแนะจากประชาคมในท้องถิ่น รองลงมาต้องการให้โรงเรียนเผยแพร่กิจกรรมผลงานของนักเรียนให้ประชาชนทราบ และ 37% ต้องการให้ครู-อาจารย์ไปเยี่ยมเยียนถึงบ้าน (หน้า 90-93, 133-136) 4. ความร่วมมือ ผู้ปกครอง 67% ตอบว่านานๆ ครั้งถึงจะได้พบกับผู้บริหาร ครู-อาจารย์ 69% เห็นว่าหนังสือแจ้งผลการเรียนของบุตร-หลานมีสม่ำเสมอตลอดปีการศึกษา ผู้ปกครอง 68% ทราบผลการดำเนินงานของโรงเรียนจากหนังสือที่โรงเรียนแจ้งให้ทราบ 60% เห็นว่าจะช่วยเหลือโรงเรียนถ้ามีโอกาส และจะให้ความร่วมมือ ช่วยเหลือโรงเรียนมากขึ้น ถ้าโรงเรียนสามารถสอนทั้งวิชาสามัญและวิชาศาสนาอิสลามและภาษาอาหรับได้อย่างมีประสิทธิภาพ (หน้า 87-89, 136-137)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มี

ผู้เขียนใช้รายการตารางเพื่ออธิบายข้อมูลให้เห็นภาพชัดเจนขึ้น โดยส่วนใหญ่จะแสดงให้เห็นถึงปัญหาทางการศึกษาของอิสลามวิทยาลัยแห่งประเทศไทยในประเด็นต่างๆ เช่น เป้าหมายและนโยบายทางการศึกษา หลักสูตรการเรียนการสอน งบประมาณที่ใช้ดำเนินการ ความร่วมมือจากผู้ปกครองและหน่วยงานต่างๆ เป็นต้น ทั้งนี้ตามความคิดเห็นของกลุ่มตัวอย่างทั้งของผู้บริหาร ครู - อาจารย์ ผู้ปกครอง และนักเรียน เป็นต้น