การอพยพของม้งออกจากเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่นเรศวรและเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอุ้มผาง อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก มาอยู่ในพื้นที่อำเภอพบพระ จังหวัดตาก จำนวน 17 หมู่บ้าน ทำให้เกิดการปรับตัวของม้งทั้งผู้ที่ถูกอพยพและม้งที่ถูกยึดพื้นที่ทำกิน ทางด้านเศรษฐกิจคือ การประกอบอาชีพ มีการเพาะปลูกพืชเพื่อขายแทนการทำการเกษตรเพื่อยังชีพ มีการรับวัฒนธรรมสังคมเมืองเข้าสู่ชุมชน มีผลทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงประเพณีวัฒนธรรมที่มีอยู่ เกิดค่านิยมในสังคมเมือง มีการแข่งขันและเกิดการขัดแย้งทางการเมืองและการปกครอง มีปัญหาสังคมที่รุนแรงคือปัญหายาเสพติด และส่งผลให้เกิดปัญหาเด็กกำพร้าตามมา เนื่องจากบิดา - มารดาเสียชีวิตหรือถูกดำเนินคดีเกี่ยวกับยาเสพติด การปรับตัวของม้งในพื้นที่การดำเนินโครงการพัฒนาของรัฐทำให้มีการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตจากสังคมดั้งเดิมไปสู่สังคมสมัยใหม่ ซึ่งมีทั้งสิ่งที่ส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาและสิ่งที่ทำลายวัฒนธรรมของม้งในขณะเดียวกัน ข้อเสนอแนะ การดำเนินโครงการพัฒนาของรัฐจึงควรจะคำนึงถึงประเพณี วัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่นของม้ง โดยให้ม้งกลุ่มเป้าหมายเข้ามามีส่วนร่วมในการดำเนินงานทุกกระบวนการ

ศึกษาการปรับตัวทางเศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรมของม้ง ภายใต้โครงการพัฒนาของรัฐในพื้นที่อำเภอพบพระ จังหวัดตาก

ไม่มี

"ม้ง" (Mong) หรือ "ฮม้ง" (Hmong) แปลว่า อิสระชน การที่ม้งไม่มีประเทศ ดังนั้น เมื่ออพยพไปในประเทศต่างๆ จึงได้รับการขนานนามจากเจ้าของประเทศหรือชนชาติที่ใหญ่กว่า ในความหมายที่ค่อนข้างจะดูกถูกเหยียดหยาม เช่น คนจีน คนลาว คนเวียดนามและคนไทย มักจะเรียกม้งว่า "เหมียว" "เมี้ยว" และ "แม้ว" ในภาษาจีนแปลว่า คนป่าหรือคนเถื่อน ม้งชอบให้ชนอื่นๆ เรียกตนเองว่า "ม้ง" หรือ "ฮม้ง" เช่นเดียวกับที่คนม้งเรียกตนเอง (หน้า 37)

ม้งจั๊วะ ภาษาพูดจะใกล้เคียงกับม้งขาว ส่วนม้งกั่วบ๊า จะใช้ภาษาพูดเหมือนกับภาษาม้งขาว ม้งไม่มีภาษาเขียน(หน้า 38,48)

พ.ศ. 2544

ม้งอพยพเข้ามาในประเทศไทยเมื่อใดไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัด แต่จากหลักฐานของสถาบันวิจัยชาวเขา กรมประชาสงเคราะห์พบว่า ม้งเริ่มต้นเข้ามาทางตอนเหนือของประเทศไทยราว พ.ศ. 2387 - 2417 จุดที่ม้งเข้ามามี 3 จุดคือ เข้ามาทางห้วยทราย - เชียงของ อำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงราย เป็นจุดที่เข้ามาก่อนและเข้ามามากที่สุด ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาทางไชยบุรี-ปัวและทุ่งช้าง ในเขตอำเภอปัวและอำเภอทุ่งช้าง จังหวัดน่าน และเข้ามาทางภูคาย-นาแห้วและด่านซ้ายในอำเภอนาแห้วและอำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย เป็นจุดที่เข้ามาน้อยที่สุด (หน้า 38)

ม้งโดยทั่วไปนิยมตั้งบ้านเรือนอยู่บนเขาสูงๆ ในระดับความสูง 3,000-5,000 ฟุตจากระดับน้ำทะเล และนิยมตั้งบ้านเรือนอยู่ใกล้กับต้นน้ำ ม้งนิยมปลูกบ้านอยู่ใกล้กับญาติพี่น้อง ในแต่ละหมู่บ้านจะมีตั้งแต่ 4-5 ครอบครัวจนถึง ประมาณ 50-100 ครัวเรือน บ้านหลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านมักจะเป็นบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน และมักจะอยู่กลางหมู่บ้าน (หน้า 44 - 45) บ้านม้งมีลักษณะเป็นโรงคลุมดิน หน้าบ้านหันออกทางลาดเขา มีส่วนที่ยกพื้นเฉพาะส่วนที่ใช้เป็นที่นอนเท่านั้น บ้านม้งสร้างจากวัสดุที่หาง่ายในท้องถิ่น เช่น เสาบ้านจะใช้ไม้เนื้อแข็ง ฝาบ้านล้อมด้วยไม้เนื้ออ่อนผ่าซีกเป็นกระดานหรือใช้ไม้ไผ่สำหรับทำฟากมาเรียงตามแนวยืน มุงหลังคาด้วยใบหญ้าคาหรือใบก้อ (คล้ายต้นตาล) ภายในบ้านมีพื้นที่ส่วนหนึ่งที่ยกสูงสำหรับเป็นส่วนนอน อีกมุมหนึ่งจะเป็นที่เก็บพืชผล และบริเวณนี้จะมีครกกระเดื่องสำหรับตำข้าว ส่วนอีกมุมหนึ่งจะเป็นเตาไฟใหญ่ใช้หุงต้มอาหารให้สัตว์ กลางบ้านจะมีเตาไฟเล็กก่อที่พื้นดิน สำหรับผิงไฟ หุงอาหารและต้มชาและเป็นที่นั่งคุยรับแขก บ้านม้งจะมีหิ้งบรรพบุรุษซึ่งเป็นแผ่นกระดาษสี่เหลี่ยมติบนผาบ้าน ตรงข้ามกับประตูทางเข้า ถ้าเป็นม้งเขียวจะมีประตูเข้าบ้านทางเดียว ถ้าเป็นม้งขาวจะมี 2 ประตู คือประตูหน้าบ้านและข้างบ้าน ถ้าเป็นบ้านหมอผีก็จะมีหิ้งผีแขวนอยู่ที่ข้างฝาด้วย บ้านม้งไม่มีหน้าต่างและไม่นิยมทำรั้วบ้านหรือรั้วหมู่บ้าน(หน้า 45)

เมื่อ พ.ศ.2540 ประชากรชาวเขาเผ่าต่างๆ ในประเทศไทยมีจำนวน 3,747 หมู่บ้าน 139,797 หลังคาเรือน ประชากรรวม 774,316 คน ตั้งบ้านเรือนกระจายตัวใน 20 จังหวัดทางภาคเหนือ ภาคกลางด้านทิศตะวันตกและภาคตะวันออกเฉียงเหนือในจังหวัดเลย โดยประชากรชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยงจะมีประชากรมากที่สุดคือ 353,574 คน คิดเป็นร้อยละ 45.66 รองลงมาคือม้งและมูเซอ คือ 126,300 คน และ 85,845 คน คิดเป็นร้อยละ 16.31 และ 11.09 ตามลำดับ (หน้า 27-28) ปัจจุบันชาวเขาที่ได้รับการลงสัญชาติไทยมีประมาณ 504,523 คน(หน้า 31) เดือนกรกฎาคม พ.ศ.2539 ใน 8 จังหวัดชายแดนภาคเหนือโดยเฉพาะจังหวัดตากและแม่ฮ่องสอนมีผู้หนีภัยการสู้รบจากประเทศเพื่อนบ้านเข้ามาพักพิง ประมาณ 82,896 คน เป็นกะเหรี่ยง 12,549 ครอบครัว 73,719 คน และคะยา 1,383 ครอบครัว 9,177 คน จำแนกเป็นจังหวัดตาก 10,227 ครอบครัว 60,447 คนและแม่ฮ่องสอน 3,705 ครอบครัว 22,449 คน (หน้า 35) ชาวเขาเผ่าม้งในจังหวัดตาก จากการสำรวจโดยกรมประชาสงเคราะห์ เมื่อปี พ.ศ. 2538 -2540 พบว่ามี ม้งอยู่ทั้งหมด 35 หมู่บ้าน มีประชากรจำนวน 20,337 คน โดยหมู่บ้านร่มเกล้า(กม.44)อำเภอพบพระ เป็นหมู่บ้านที่มีประชากรม้งมากที่สุดคือ 2,136 คน รองลงมาคือ บ้านห้วยน้ำเย็น ตำบลรวมไทยพัฒนา อำเภอพบพระ จำนวน 1,571 คน (หน้า 39-42)

ระบบเศรษฐกิจดั้งเดิมของชาวเขาคือระบบเศรษฐกิจแบบเลี้ยงตัวเอง และกึ่งเลี้ยงตัวเอง ลักษณะทางเศรษฐกิจของชาวเขาส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับรูปแบบการประกอบอาชีพการเกษตร สามารถจำแนกได้เป็น 2 ลักษณะคือ การทำไร่เลื่อนลอยและการทำไร่หมุนเวียน การทำไร่เลื่อนลอย ได้แก่การตัดถางหรือเผาพื้นที่เพื่อทำการเกษตรเป็นเวลา 1-2 ปีแล้วจึงย้ายไปที่แห่งใหม่ ส่วนการทำไร่หมุนเวียน ได้แก่การเพาะปลูกในพื้นที่เป็นระยะเวลาหนึ่งแล้วทิ้งให้พื้นที่พักตัว ประมาณ 5-10 ปี จากนั้นจึงหมุนเวียนกลับมาทำการเพาะปลูกเช่นเดิม (หน้า 29-30) ชาวเขาส่วนใหญ่ประกอบอาชีพการเกษตรเป็นหลัก ประกอบอาชีพหัตถกรรมในครัวเรือนและรับจ้างแรงงานเป็นอาชีพรอง เนื่องจากข้อจำกัดด้านปัจจัยการผลิต การจำหน่ายผลผลิตและขาดโอกาสในการพัฒนาฝีมือแรงงานอย่างเป็นระบบทำให้ชาวเขามีรายได้ต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐาน ม้งครอบครัวหนึ่งๆ จะต้องมีไร่สำหรับใช้เพาะปลูกอย่างน้อยที่สุด 2 แห่งคือ ไร่ข้าวสำหรับปลูกข้าวเพื่อใช้บริโภคในรอบปีและไร่สำหรับปลูกข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ ในอดีตไม่ได้ยึดถือการเลี้ยงสัตว์เป็นอาชีพหลัก สัตว์เลี้ยงของม้งแยกตามวัตถุประสงค์การเลี้ยงได้ 4 ประเภทคือ สำหรับประกอบอาหารและเพื่อเซ่นไหว้ในพิธีกรรม ได้แก่ หมู ไก่ วัว ควาย แพะ แกะ เป็ดและห่าน ประเภทที่สองคือเลี้ยงไว้ใช้งาน เช่น ม้า ลาและวัว ประเภทที่ 3 เลี้ยงไว้สำหรับเป็นสินค้า ได้แก่ วัว ควาย แพะและหมู ประเภทที่ 4 คือเลี้ยงไว้เพื่อความเพลิดเพลิน เช่น ไก่ต่อและนกป่าประเภทต่างๆ ม้งในหมู่บ้านไม่นิยมค้าขายเนื่องจากม้งอยู่กันในรูปของเครือญาติ เมื่อมีสิ่งของก็จะแบ่งปันกัน ในแต่ละหมู่บ้านจะมีร้านค้าขายของชำ แต่ส่วนใหญ่เป็นของชาวไทยพื้นราบ (หน้า 46 - 47 )

หมู่บ้านเป็นสังคมที่ใหญ่ที่สุดของชาวเขา หมู่บ้านชาวเขามักประกอบขึ้นด้วยกลุ่มครัวเรือนหลายกลุ่มที่มีความสัมพันธ์ทางเครือญาติ ในแต่ละหมู่บ้านจะมีหัวหน้าสูงสุด ระบบครอบครัวของชาวเขามี 2 ระบบคือ ระบบครอบครัวเดี่ยวและระบบครอบครัวขยาย(หน้า 28 - 29)

หมู่บ้านชาวเขาที่ได้รับการจัดตั้งตามพ.ร.บ. การปกครองท้องที่ พ.ศ.2457 สามารถเข้ามามีส่วนร่วมในคณะกรรมการสภาตำบล (กสต.)(หน้า 31) กฎข้อบังคับของม้ง มีลักษณะคล้ายกฎหมายอังกฤษ (Common Law) คือเป็นกฎหมายที่สืบเนื่องจากจารีตประเพณี ไม่มีบัญญัติไว้เป็นลายลักษณ์อักษร จะต่างกับอังกฤษตรงที่ ม้งนิยมนำเอากฎข้องบังคับไปผูกไว้กับผี ม้งไม่มีหัวหน้าสูงสุด มีแต่ผู้อาวุโสของแต่ละตระกูลในหมู่บ้านนั้นเป็นผู้ปกครองหมู่บ้าน เมื่อเกิดกรณีพิพาทจะใช้ระเบียบกฎประเพณีของม้งในการระงับหรือตัดสินคดี ไม่ยอมให้เจ้าหน้าที่ของรัฐเข้าไปดำเนินการตามกระบวนการทางกฎหมาย การปกครองของม้งถือหลักเสียงข้างมาก ม้งจึงรวมพลังได้เป็นกลุ่มเป็นก้อนเหมือนระบบพรรคการเมือง แต่ไม่ถืออุดมการณ์เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวสมาชิก หากอาศัยสายสัมพันธ์ทางสายเลือดซึ่งมีระบบตระกูลเป็นเครื่องยึดเหนี่ยว (หน้า 47-49)

ประเพณีปีใหม่ ของม้งจะจัดในวันขึ้น 1 ค่ำถึงขึ้น 3 ค่ำในเดือน 1 หรือเดือน 2 ทางจันทรคติ จะมีพิธีกรรมทางศาสนาโดยการฆ่าหมู ฆ่าไก่เป็นเครื่องเซ่นบูชาเทพเจ้า มีการบูชาผีบรรพบุรุษและขอบคุณฟ้าดินที่ดลบันดาลให้ได้รับผลผลิตทางการเกษตรในรอบปี เทศกาลนี้จะไม่มีใครออกไปทำไร่ทำสวน เพื่อให้ทุกคนได้ฉลองความสนุกสนานของหนุ่มสาว โดยจะมีการโยนลูกช่วงเกี้ยวพาราสีกันกลางลานหมู่บ้าน ส่วนเด็กผู้ชายและผู้ใหญ่จะมีการเล่นตีลูกข่าง ร้องเพลง เป่าแคนหรือเล่นชนวัว ม้งมีพิธีกรรมต่างๆ ที่อยู่บนพื้นฐานของความเชื่อที่ปฏิบัติกันอยู่ภายในครัวเรือนหรือแซ่ ตระกูล เช่น พิธีเรียกขวัญและตั้งชื่อเด็ก พิธีแต่งงาน การเปลี่ยนคำนำหน้านามของผู้ชายเมื่อมีครอบครัว ประเพณีกินข้าวใหม่และพิธีศพ เป็นต้น ม้งนับถือผีผสมกับการบูชาบรรพบุรุษซึ่งเชื่อมโยงในเรื่องอำนาจเหนือธรรมชาติ โดยสามารถจำแนกได้เป็น 2 ชนิดคือ ความเชื่อเรื่องผีและความเชื่อเรื่องขวัญ ความเชื่อเรื่องผี ผีเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีอำนาจเหนือธรรมชาติสามารถให้คุณและโทษแก่มนุษย์ ในวัฒนธรรมม้งแบ่งออกเป็น 3 ประเภทใหญ่ คือผีบรรพบุรุษ ผีบ้านและผีป่า ความเชื่อเรื่องขวัญ ขวัญเป็นสิ่งเหนือธรรมชาติอย่างหนึ่ง ม้งเรียกว่า "ปลีฮ์" เป็นขวัญหรือวิญญาณที่สถิตในร่างกายมนุษย์ หากขวัญออกจากร่างกายจะเป็นผลให้เกิดการเจ็บป่วย ดังนั้นจึงต้องมีการบำรุงรักษาขวัญและจัดพิธีเรียกขวัญ ในการประกอบพิธีจะต้องใช้สัตว์เลี้ยงคือ ไก่ หมูและแพะเป็นเครื่องเซ่นไหว้โดยผ่านทางหมอผี (หน้า 49 - 50)

การจัดการศึกษาของกลุ่มบ้านชุมชนพื้นที่สูงของ 5 จังหวัดทางภาคเหนือ ได้แก่ เชียงใหม่ เชียงราย น่าน ตากและแม่ฮ่องสอน พบว่า ในด้านการจัดการศึกษาผู้ใหญ่แบบเบ็ดเสร็จมีเพียงร้อยละ 18.2 คือ เท่ากับ 32 กลุ่มบ้าน จาก 176 กลุ่มบ้าน ส่งผลให้คนที่อายุ 14 - 50 ปีในกลุ่มบ้านบนพื้นที่สูงไม่รู้หนังสือ (หน้า 33-34)

หมู่บ้านชาวเขาที่มีบริการสาธารณสุข จะพบว่าสตรีมีครรภ์นิยมมาฝากครรภ์เพิ่มขึ้น รวมทั้งการนำบุตรมารับการให้ภูมิคุ้มกันตามกำหนด การยอมรับการบริการแพทย์แผนใหม่เริ่มกว้างขวางขึ้น แต่ในขณะเดียวกันวิธีการบำบัดรักษาโรคตามจารีตประเพณีก็ยังคงปฏิบัติเป็นส่วนใหญ่และมีลักษณะของการใช้บริการทางการแพทย์ทั้ง 2 แบบร่วมกัน(หน้า 31-32)

ลักษณะของเครื่องแต่งกายของม้งช่วยบอกอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ของม้ง เช่น ม้ง(น)จั๊ว แปลว่า ม้งน้ำเงินหรือม้งเขียว ผู้ชายนุ่งกางเกงสีดำเป้ายาว มีผ้าสีแดงปักลายดอกที่บริเวณปลายทั้งสองข้างหรือสีดำพันรอบเอว ส่วนผู้หญิงนุ่งกระโปรงลายดอก ม้งเด๊อ แปลว่า ม้งขาวผู้ชายนุ่งกางเกงที่มีขนาดของเป้าสั้น ขาเป็นรูปทรงกระบอกเหมือนกางเกงของคนจีน ผู้หญิงนุ่งกางเกงเช่นเดียวกับผู้ชาย ในสมัยก่อน ผู้หญิงจะนุ่งกระโปรงขาว(ที่มาของม้งขาว) ม้ง กั่วบ๊า แปลว่าม้งแขนปล้องหรือม้งแขนลาย ผู้ชายแต่งชุดเหมือนกับม้งเด๊อ แต่ผู้หญิงจะแตกต่างจากม้งเด๊อที่แขนเสื้อจะมีผ้าเย็บเป็นลายปล้องตัดขวาง ตั้งแต่บ่าลงไปถึงข้อมือของแขนทั้งสองข้าง (หน้า 37-38)

ไม่มีข้อมูล

ดูหัวข้อที่ 26 เกี่ยวกับเสื้อผ้า ซึ่งช่วยบอกว่าม้งเป็นใคร

ชาวเขาหลายหมู่บ้าน สร้างบ้านเรือนด้วยวัสดุถาวรมากขึ้นและหันมาแต่งกายตามแบบสมัยนิยมอย่างกว้างขวางโดยเฉพาะในหมู่ผู้ชาย เนื่องด้วยความสะดวกในการคมนาคมร่วมกับความสามารถในการใช้ภาษาไทย ทำให้ชาวเขาจำนวนมากมีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ค่านิยมและทัศนคติมาเหมือนกับคนไทยพื้นราบทั่วไป ในขณะที่วิถีชีวิตตามประเพณีเดิมค่อยๆ เสื่อมถอยไป นอกจากนี้ชาวเขายังได้หันมานับถือศาสนาพุทธและศาสนาคริสต์มากขึ้นอีกด้วย (หน้า 32) ม้งไม่ติดต่อกับบุคคลภายนอกที่เข้าไปถึงเท่าใดนักเพราะม้งเชื่อว่าคนต่างเผ่าหรือเจ้าหน้าที่ของทางราชการจะนำความโชคร้ายเข้าสู่หมู่บ้านหรือผิดผี ซึ่งระยะต่อมาได้เปลี่ยนแปลงไป ม้งได้ให้การต้อนรับบุคคลภายนอกในฐานะเป็นแขกอย่างดี เช่นเดียวกับชาวชนบททั่วไป(หน้า 50 -51) การปรับตัวของม้งภายใต้โครงการพัฒนาของรัฐ ด้านการประกอบอาชีพ ม้งได้ปรับเปลี่ยนจากการประกอบอาชีพเพื่อยังชีพมาเป็นการประกอบอาชีพเพื่อเป็นรายได้หลักของครอบครัว ในด้านรายได้และรายจ่าย ม้งมีทั้งที่มีรายได้เพิ่มขึ้นและม้งที่มีรายได้ลดลง พวกที่มีรายได้เพิ่มขึ้น เป็นผลมาจากการประกอบอาชีพการทำเกษตรแนวใหม่ส่วนผู้ที่มีรายได้ลดลงคือ กลุ่มคนที่มีขนาดที่ดินทำกินลดลง ด้านสังคม เดิมม้งอยู่ร่วมกันในลักษณะครอบครัวขยาย แต่เมื่อมีการจัดสรรที่ดินให้แต่ละครอบครัว ทำให้ครอบครัวม้งที่เดิมอยู่ด้วยกันหลายครอบครัวต้องแยกออกไปตั้งครอบครัวใหม่เพื่อรับสิทธิ์ในที่ดิน ทำให้ผู้สูงอายุซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวแต่เดิมขาดการดูแลและอยู่อย่างโดดเดี่ยวมากขึ้น นอกจากนี้ความสัมพันธ์ในครอบครัวยังลดลงอีกด้วย ทั้งนี้เป็นเพราะการประกอบอาชีพเพื่อเลี้ยงตน ในด้านการศึกษา ม้งได้รับการส่งเสริมทางด้านการศึกษา ทั้งจากภาครัฐและเอกชนทำให้มีการศึกษามากขึ้น ด้านสุขภาพอนามัยมีการปรับตัวจากที่เคยใช้สมุนไพรในการรักษาโรคและการรักษาทางไสยศาสตร์ เด็กมีสภาพขาดสารอาหาร สุขภาพไม่สมบูรณ์ อ่อนแอ ได้หันมาใช้บริการการตรวจสุขภาพและรักษาพยาบาลจากสถานีอนามัยในหมู่บ้านและโรงพยาบาลในชุมชน บทบาทของผู้ประกอบพิธีกรรมรักษาโรคทางไสยศาสตร์ที่เรียกว่า "จื๋อ เน้ง" ลดลง สุขภาพของม้งดีขึ้น การปรับตัวด้านการเมือง มีการปรับเปลี่ยนในส่วนของผู้นำที่เป็นทางการ มีการเลือกตั้งกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน สมาชิกองค์การบริหารส่วนตำบลของหมู่บ้านของแต่ละกลุ่มแต่ละแซ่ เมื่อผลการเลือกตั้งออกมาจะเกิดความขัดแย้งในระหว่างกลุ่ม นอกจากนี้การปกครองของหมู่บ้านได้ลดบทบาทของคณะกรรมการหมู่บ้าน ผู้นำ ผู้อาวุโสและผู้นำแต่ละแซ่ลงเนื่องจากการอยู่ใกล้สังคมเมืองมากขึ้น การปรับตัวด้านวัฒนธรรม ด้านประเพณี ประเพณีที่สำคัญของม้งคือประเพณีปีใหม่ได้มีการปรับเปลี่ยนไปสู่กระแสวัฒนธรรมเมือง ในประเพณีจะมีการฉายภาพยนตร์ มวย รำวง ดิสโก้ มีการตั้งวงไฮโล ต่างจากเดิมที่เน้นการละเล่นของหนุ่มสาวเป็นหลัก ด้านการแต่งกาย ม้งได้เปลี่ยนเป็นการแต่งกายแบบคนไทยพื้นราบ หากแต่เป็นการปรับเปลี่ยนเพื่อให้เข้ากับสังคม ปัจจุบันชุดม้งจึงเห็นเฉพาะผู้สูงอายุและเห็นใส่เฉพาะในเทศกาลปีใหม่ม้งเท่านั้น ด้านค่านิยม ม้งมีค่านิยมใช้เครื่องอำนวยความสะดวกประเภทอุปกรณ์ไฟฟ้าและรถยนต์ การเดินทางเข้าไปดูหนัง ฟังเพลงในเมืองของวัยรุ่นถือเป็นค่านิยมใหม่ที่แพร่เข้าไปในชุมชนม้ง ด้านการเลือกคู่ครอง ม้งได้เปลี่ยนจากการคลุมถุงชน การลักลอบพูดคุยหรือแอบจีบกัน ได้ปรับเปลี่ยนให้หนุ่มสาวมีโอกาสพบกันอย่างเปิดเผยมากขึ้น ด้านการประกอบพิธีกรรมของม้ง ปัจจุบันได้ลดความสำคัญลง ส่วนการตั้งชื่อ - นามสกุล ม้งนิยมที่จะตั้งนามสกุลขึ้นมาใช้แทน "แซ่" ชื่อเล่นจะเป็นชื่อม้ง ส่วนชื่อที่เป็นไทยใช้สำหรับถ่ายบัตรประจำตัวประชาชน (หน้า 119 - 125)

ไม่มีข้อมูล

โครงการพัฒนาเฉพาะพื้นที่อำเภอพบพระ จังหวัดตาก มีวัตถุประสงค์เพื่อ สนับสนุนนโยบายการประสานแผนการพัฒนาเศรษฐกิจและความมั่นคงตามแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 6 (พ.ศ. 2530-2534) เพื่อสนับสนุนนโยบายความมั่นคงภายใน ในเขตพื้นที่ชายแดนไทยพม่าและเพื่ออนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ จัดชาวเขาให้อยู่ในพื้นที่ที่เหมาะสมและสามารถประกอบอาชีพได้ ตลอดจนเป็นกำลังเสริมแนวป้องกันชายแดนด้านตะวันตกร่วมกับคนไทยที่จะจัดอยู่ในพื้นที่ด้วย (หน้า 78) โครงการพัฒนาของรัฐพื้นที่อำเภอพบพระ จังหวัดตาก มีวัตถุประสงค์เพื่อเร่งรัดให้ชุมชนพื้นที่สูงโดยเฉพาะชาวเขาเผ่าต่างๆ ได้รับสถานะบุคคลที่ถูกต้องตามกฎหมาย เพื่อให้ชุมชนบนพื้นที่สูงมีถิ่นฐานมั่นคงถาวรและได้รับการจัดระเบียบการปกครองอย่างถูกต้องตามหลักเกณฑ์ของทางราชการ เพื่อให้ชุมชนพื้นที่สูงได้รับการพัฒนาตามศักยภาพและโอกาสที่เหมาะสมตามประเภทหมู่บ้านเพื่อให้สามารถดำรงชีวิตและประกอบอาชีพได้อย่างยั่งยืน เพื่อพัฒนาปรับปรุงระบบการบริหารจัดการกลไกและกระบวนการดำเนินงานในทุกระดับให้มีคุณภาพและประสิทธิภาพยิ่งขึ้น โดยมียุทธศาสตร์และแนวทางการพัฒนาชุมชนบนพื้นที่สูง ได้แก่ ยุทธศาสตร์การสร้างความมั่นคงถาวรของชุมชนพื้นที่สูง การพัฒนาและการจัดการทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมและยุทธศาสตร์การบริหารจัดการ โดยมุ่งเน้นแก้ไขปรับปรุงและทบทวนแนวทางปฏิบัติตามนโยบายในการพัฒนาชุมชนพื้นที่สูงให้ชัดเจน(หน้า 60-63)

ตาราง - แสดงจำนวนประชากรชาวเขาในประเทศไทย(หน้า 38) - แสดงทำเนียบหมู่บ้านเผ่าม้งในจังหวัดตาก(หน้า 40) - แสดงทำเนียบหมู่บ้านชาวเขาเผ่าม้งที่เข้าไปศึกษา(หน้า 43) - แสดงจำนวนและประเภทของครอบครัวราษฎรที่เข้าร่วมโครงการ พพพ. ระหว่าง พ.ศ. 2530 - 2534(หน้า 91) - แสดงหมู่บ้านม้งที่มีเด็กกำพร้าและผู้ถูกดำเนินคดี(หน้า 118) แผนภูมิ - กรอบแนวความคิด(หน้า 5) - การจัดองค์กรบริหาร(หน้า 80)