การดำเนินนโยบายต่อผู้อพยพชาวเวียดนามในช่วงการเข้ามาบริหารประเทศของจอมพล ป. พิบูลสงคราม มีความเข้มงวดมากกว่ารัฐบาลชุดก่อนซึ่งเป็นรัฐบาลพลเรือน อีกทั้งการกำหนดนโยบายชาวเวียดนามอพยพรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงครามต้องอยู่บนพื้นฐานของผลประโยชน์ทางด้านความมั่นคงภายในของไทยกับผลประโยชน์ด้านนโยบายต่างประเทศที่ต้องการนำประเทศเข้าไปเป็นพันธมิตรกับสหรัฐอเมริกาเพื่อต่อต้านคอมมิวนิสต์ ปัจจัยดังกล่าวทำให้รัฐบาลกำหนดนโยบายเข้มงวดต่อชาวเวียดนามอพยพเพิ่มขึ้นเป็นลำดับ นโยบายดังกล่าวได้ส่งผลกระทบต่อภาวะจิตใจของชาวเวียดนามโดยรวมและยังทำให้ชาวเวียดนามอพยพเหล่านั้นประท้วงการดำเนินนโยบายของรัฐบาล

          ศึกษาปัจจัยที่มีส่วนกำหนดนโยบายกับชาวเวียดนามของรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ช่วง พ.ศ. 2491-2500 และศึกษาการปฏิบัติตามนโยบายและผลกระทบการดำเนินงานของรัฐบาลที่มีชาวอพยพเวียดนาม  

          ประยุกต์ระเบียบวิธีวิจัยทางประวัติศาสตร์เชิงพรรณนาวิเคราะห์หลักฐานปฐมภูมิและทุติยภูมิ เอกสารจากกองจดหมายเหตุแห่งชาติ หน่วยงานของรัฐที่มีส่วนเกี่ยวข้อง หนังสือพิมพ์ และบันทึกความทรงจำที่เป็นภาษาอังกฤษ รวมถึงยังใช้วิธีการสัมภาษณ์ชาวเวียดนามที่เคยอาศัยอยู่ในเมืองไทย ที่จังหวัดด่งนาย สาธารณรัฐสังคมเวียดนาม และชาวเวียดนามที่อยู่ในเมืองไทย ซึ่งเป็นบุคคลที่มีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาดังกล่าว  

          ชาวเวียดนามในไทย, ชาวเวียด  

          ผู้ศึกษาจำกัดของเขตเวลาในการศึกษาในงานเอกสารนับจากช่วงสมัยอยุทธยาราวปี พ.ศ. 2190 ถึงช่วงรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ปี พ.ศ. 2491-2500

          ชาวเวียดนามได้เดินทางเข้ามาสยามตั้งแต่เมื่อใดไม่แน่ชัด แต่ที่ปรากฏหลักฐานชัดเจนคือ ในรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราช พ.ศ. 2199 แห่งกรุงศรีอยุธยา มีหมู่บ้านเวียดนามตั้งอยู่ท่ามกลางหมู่บ้านชาวต่างชาติอื่นๆ ในเขตกรุงศรีอยุธยาแล้ว พวกเวียดนามส่วนมากที่อาศัยในอยุธยาเป็น “ค่ายชาวโคชินจีน” แต่ไม่สามารถประมาณได้ว่ามีชาวเวียดนามจำนวนเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามเมื่อมิซซันนารีชาวฝรั่งเศสเดินทางเข้ามาสยามใน พ.ศ. 2205 (ค.ศ. 1662) สำรวจพบว่ามีครอบครัวชาวโคชินจีนอยู่ประมาณ 100 ครอบครัว ส่วนใหญ่ข้ามาประกอบอาชีพค้าขาย บ้างขนส่งสินค้าไปมาระหว่างตอนใต้ของเวียดนามและสยาม นอกจากนี้ยังทำหน้าที่เป็นล่ามให้กับพ่อค้าชาวยุโรป รวมถึงเดินเรือสินค้าให้กับราชสำนักสยาม นอกจากนี้ ยังมีสาเหตุจากภายในประเทศเวีตดนามเอง จึงทำให้ชาวเวียดนามอพยพออกนอกประเทศสู่ประเทศไทยเป็นระยะๆ นับจากสมัยต้นกรุงรัตนรัตนโกสินทร์เรื่อยมาจนกระทั่งถึงสมัยสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2 รวมถึงสงครามอินโดจีน (หน้า, 2-11)  

          การตั้งถิ่นฐานของชาวเวียดนามในไทยมีความแตกต่างกันตามช่วงเวลา กล่าวคือ ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ.2394-2411) และรัชกาลพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ.2411-2453) ตรงกับสมัยจักรพรรดิเถี่ยวจิ (Thieu Tri) (พ.ศ.2384-2390) และจักรพรรดิตื่อดึ๊ค (พ.ศ.2391-2426) พบว่า มีชาวเวียดนามที่เข้ารีตได้ลี้ภัยเข้ามาอยู่สยามเป็นจำนวนมาก และกระจายอยู่ตามเมืองสำคัญ เช่น ตราด จันทบุรี ระยอง ชลบุรี สมุทรสงคราม โดยส่วนใหญ่ประกอบอาชีพเป็นชาวประมงและตัดไม้ขาย เวลาต่อมา ชาวเวียดนามที่มาจากเมืองเหงะอัน (Nghe An) ห่าติ๋นห์ (Ha Tinh) และทันห์ฮั๊ว (Thanh Hua) จะเดินทางทางบก ผ่านลาว เข้ามาทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือและได้กระจายตัวอยู่บนฝั่งซ้าย และฝั่งขวาของแม่น้ำโขง บริเวณเมืองท่าอุเทน ไชยบุรี จังหวัดหนองคาย และจังหวัดนครพนม ขณะที่ช่วงฝรั่งเศสยึดประเวีดนาม ทำให้ชาวเวียดนามจำนวนมากอพยพกระจายตามพื้นที่ต่างๆ หลายจังหวัดของประเทศไทย (หน้า, 11) 

          การดำเนินนโยบายชาวเวียดนามอพยพของรัฐบาลจอมพล ป, พิบูลสงครามในช่วงที่สอง เมื่อรัฐบาลต้องเผชิญปัญหาสภาวะสงครามเย็น สถานการณ์ของโลกในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองที่ส่งผลกระทบต่อประเทศทั่วโลก โดยเฉพาะการแข่งขันกันหารพันธมิตรระหว่างประเทศในกลุ่มเสรีนิยมนำเลยสหรัฐอเมริกา กับประเทศในกลุ่มคอมมิวนิสต์นำโดยสหภาพโซเวียต โดยประเทญไทยในช่วงการบริหารประเทศของรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม แสดงท่าทีหวาดกลัวต่อการขยายตัวของคอมมิวนิสต์โดยเลือกเข้าร่วมกับกลุ่มเสรีนิยมซึ่งมีผู้นำกลุ่มคือสหรัฐอเมริกา โดยรัฐบาลชุดนี้หวังจะให้สหรัฐอเมริกาช่วยเหลือในด้านการเงิน การทหารและด้านอื่นๆ รัฐบาลเริ่มดำเนินนโยบายต่อชาวเวียดนามอพยพโดยการควบคุมเข้มงวดขึ้นส่วนหนึ่งเพราะรัฐบาลสงสัยว่าชาวเวียดนามอพยพเข้ามาสนับสนุนโห่มินห์ และมีพฤติการณ์เกี่ยวพันธ์ในทางการเมืองกับฝ่ายคอมมิวนิสต์ ดังนั้น รัฐบาลจึงตัดสินใจดำเนินนโยบายต่อชาวเวียดนามอพยพอย่างเข้มงวดโดนได้ดำเนินมาตรการสำคัญ คือ ประเภทแรก สอดส่องความเคลื่อนไหวของชาวเวียดนามอพยพ ประการที่สอง จำกัดเขตควบคุมให้ชาวเวียดนามอพยพอยู่ภายในจังหวัดชายแดน 5 จังหวัด คือจังหวัดหนองคาย สกลนคร นครพนม อุบลราชธานีและปราจีนบุรี ประการที่สาม ยุบเลิกองค์กรคณะผู้แทนเวียดนามฝ่ายโห่ชิมินห์ประจำประเทศไทย ในกรุงเทพฯ ประการที่สี่ งดจัดงานฉลองวันที่ระลึกการยึดอำนาจ วันที่ 19 สิงหาคม และประการสุดท้าย ยุบเลิกสมาคมลับของชาวเวียดนาม (หน้า, 41-45)