ผู้เขียนได้อธิบายถึงข้อมูลพื้นฐานของการดำรงชีวิต สังคม ประเพณีและวัฒนธรรมโดยอธิบายครอบคลุมประเด็นเหล่านี้ ชื่อเรียกกลุ่มชาติพันธุ์, ประวัติความเป็นมา, การตั้งถิ่นฐานในประเทศไทย, จำนวนประชากรในประเทศไทย, ลักษณะภูมิประเทศและที่อยู่อาศัย, การแต่งกายทั้งแบบดั้งเดิมและในปัจจุบัน, ภาษา ตระกูลและลักษณะภาษาของก๊อง,  โครงสร้างครอบครัว, อาชีพและความเป็นอยู่ การทอผ้าและการสานเปลไม้ไผ่ที่เป็นเอกลักษณ์ของชาวก๊อง, อาหารการกิน ศาสนาความเชื่อ สุภาพอนามัย และวรรณกรรมมุขปาฐะ ซึ่งมีการพบว่าวัฒนธรรมบางอย่างมีการเปลี่ยนแปลงไปตามบริบทของสังคมและเวลา

เพื่อให้ทราบถึงข้อมูลทั่วไปทางด้านสังคม และวัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ก๊อง (อุก๋อง)

กลุ่มชาติพันธุ์ก๊อง (อุงก๋อง)

          ชาวก๊องมักจะตั้งถิ่นฐานบริเวณที่ราบสูงเชิงเขา มีลำน้ำไหลผ่าน มีภูเขาล้อมรอบ มีศาลผีประจำหมู่บ้านอยู่ทางทิศตะวันตก ก๊องจะทำการเลี้ยงผีเป็นประจำทุกปีที่ตรงนี้ หรือใช้อธิษฐาน ขอในสิ่งที่ต้องการ  (หน้า7)

ระบบการปกครองของชาวก๊องเป็นการปกครองแบบผู้ใหญ่บ้าน หรือกำนัน ถ้ามีลูกคนโตเป็นผู้ชายจะสืบทอดตำแหน่งต่อจากพ่อ (หน้า6)

           วรรณกรรมมุขปาฐะของชาวก๊องที่ปรากฏในงานนี้ มีทั้งนิทาน เพลงกล่อมเด็ก และเพลงเกี้ยวสาว นิทานนอกจากเป็นสิ่งที่ช่วยทำให้ผ่อนคลาย ยังเป็นสิ่งที่ทำให้ได้เรียนรู้การดำรงชีวิตและวัฒนธรรม กล่าวคือ ผู้ใหญ่ได้รับรู้ และเห็นสิ่งต่างๆมามากมาย จะเล่าสิ่งเหล่านั้นให้เด็กๆฟัง แต่ในปัจจุบัน เนื่องจากชาวบ้าน สนใจสื่อใหม่ๆแทน เช่น โทรทัศน์ วิทยุ ทำให้นิทานแทบจะไม่มีบทบาทในสังคมก๊องอีกต่อไป เพลงกล่อมเด็กก็เช่นกัน แทบจะไม่มีผู้ร้องเพลงกล่อมลูกเหมือนสมัยก่อนแล้ว จะมีก็แต่คนเฒ่าคนแก่ ที่พอจะจดจำเนื้อร้องได้ ส่วนเพลงเกี้ยวสาว ปัจจุบันก็เลือนหายไป ในสมัยก่อนไม่ว่าจะมีงานเลี้ยงฉลองอะไรก็ตาม ชาวก๊องจะมาร่วมสนุกกัน ร้องรำทำเพลงกันแบบพื้นบ้าน แต่ปัจจุบันจะเห็นแต่วิทยุ และเครื่องขยายเสียงแทน (หน้า29-30)

          ผู้เขียนไม่ได้กล่าวถึงประเด็นนี้โดยตรง แต่จากงานเขียนทั้งหมดสามารถสรุปได้ว่า สังคมและวัฒนธรรมของก๊องมีการเปลี่ยนแปลงไปตามบริบทของเวลาและสถานที่ ทั้งในเรื่องของการสร้างบ้าน การแต่งกาย ภาษา โครงสร้างครอบครัว  อาหาร และวรรณกรรมมุขปาฐะ กล่าวคือ ในเรื่องของการสร้างบ้านชาวก๊องหันมาสร้างบ้านแบบคนไทยท้องถิ่นมากขึ้น การแต่งกายก็แต่งกายตามสมัยนิยม ในเรื่องของภาษาปัจจุบันในคนรุ่นใหม่ไม่มีการใช้ภาษาก๊องแล้ว ใช้แต่ภาษาลาวและไทยเท่านั้น สาเหตุที่ทำให้ไม่พูดภาษาก๊อง เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงด้านต่างๆมากมาย เช่น การศึกษาเมื่อเด็กๆได้เข้าศึกษาในโรงเรียนที่สอนภาษาไทย เด็กๆก็หันมาพูดภาษาไทยมากขึ้น นอกจากนี้การติดต่อสื่อสารกับบุคคลภายนอกมีมากขึ้น เนื่อจากถนนหนทางมีความเจริญ ทำให้ใช้ภาษาไทยในการติดต่อสื่อสาร โครงสร้างครอบครัวในปัจจุบันมักจะนิยมแต่งงานกับคนนอกกลุ่มชาติพันธุ์ ในเรื่องของอาหารการกิน ในปัจจุบันมีร้านค้านำของกินมาขาย ทำให้ชาวบ้านได้มีโอกาสเลือกซื้อมารับประทานมากขึ้น และวรรณกรรมมุขปาฐะกำลังจะสูญหายไปเนื่องจากไม่มีการจดบันทึก และการเข้ามาของเทคโนโลยีสมัยใหม่ เช่น โทรทัศน์ วิทยุ เป็นต้น