งานวิจัยนี้เป็นงานศึกษาวิจัยวิธีการสร้างคำในภาษากูย (ส่วย) บรูและโซ่ โดยศึกษา กูย ที่บ้านลังแก ตำบลแตล อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์  ,บรู บ้านเวินบึก  ตำบลโขงเจียม  อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี และโซ่ บ้านโพธิไพศาล ตำบลโพธิไพศาล อำเภอกุสุมาลย์ จังหวัดสกลนคร ซึ่งจากการศึกษาพบว่า  ภาษากูย บรู และโซ่ มีการสร้างคำที่เหมือนกันและแตกต่างกัน ทั้ง 3 ภาษา  มีการสร้างคำเหมือนกัน 2 ประเภทได้แก่ การสร้างคำโดยการเติมหน่วยศัพท์การซ้ำคำ แต่ภาษากูยจะมีการสร้างคำซึ่งต่างออกไป โดยจะมีการสร้างคำจากการเปลี่ยนลักษณะน้ำเสียงเพิ่มอีกด้วย สำหรับการสร้างคำโดยการเติมหน่วยศัพท์ใน 3 ภาษา มีเหมือนกัน 4 ประเภทได้แก่ การเติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาให้เป็นคำนาม การเติมหน่วยศัพท์เพื่อสร้างคำนามใหม่ การเติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนามให้เป็นคำกริยาและการเติมหน่วยศัพท์เพื่อสร้างคำกริยาใหม่ ส่วนการซ้ำคำมีการซ้ำเสียงอย่างสมบูรณ์และการซ้ำเสียงบางส่วน เมื่อเปรียบเทียบการสร้างคำพบว่าภาษาบรูกับภาษาโซ่ มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดทางด้านเชื้อสายมากกว่าภาษากูยกับบรู หรือกูยกับโซ่  

ศึกษาวิธีการสร้างคำ จำแนกประเภทของหน่วยเติมศัพท์ และการซ้ำคำที่มีบทบาทในการสร้างคำ  เปรียบเทียบวิธีการสร้างคำ โดยเฉพาะด้านความเหมือนและความคล้ายคลึงกันในภาษากูย(ส่วย) บรูและโซ่ (หน้า 2) ศึกษาภาษากูย (ส่วย) ที่บ้านสังแก ตำบลแตล อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์ ภาษาบรูที่บ้านเวินบึก ตำบลโขงเจียม อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี และภาษาโซ่ที่บ้านโพธิไพศาล ตำบลโพธิไพศาล อำเภอกุสุมาลย์ จังหวัดสกลนคร

ไม่มี

กูย เป็นชื่อที่คนกูยเรียกตนเอง หมายถึง “คน”  นอกจากนี้คนกูยยังเรียกตนเองที่เพี้ยนเสียงแตกต่างกันเช่น  กวย  โกย  ส่วนคนไทยจะเรียก “กูย” ว่า “ส่วย” ที่เรียกกันเช่นนี้ เนื่องมาจากในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ.2367-2394) ได้สำรวจประชากรในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เพื่อเก็บภาษี คนกูยจึงต้องส่งส่วยด้วย กูยที่เดินทางไปส่งส่วยจึงถูก เรียกว่า “ส่วย” ซึ่งเป็นที่มาของการที่คนไทยเรียกคนกูยว่า”ส่วย”(หน้า 28)
 
บรูบ้านเวินบึก ตำบลโขงเจียม อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี  เป็น”ข่า” กลุ่มหนึ่ง เวลาเรียกตนเองจะเรียกว่า “บรู” กลุ่มนี้มีบรรพบุรุษที่อพยพมาจากประเทศลาวมาอยู่ในพื้นที่ศึกษาเมื่อประมาณ 70-80 ที่ผ่านมา (หน้า 45)
 
โซ่ “คนโซ่”หรือ “ข่ากระโซ่” เป็นข่าพวกหนึ่ง มีถิ่นฐานอยู่บริเวณฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงแถบจังหวัด คำม่วน ท่าแขก และสุวรรณเขตในปัจจุบัน แต่สันนิษฐานว่าเดิมตั้งรกรากอยู่เมืองมหาชัยกองแก้ว เมืองอู่  เมืองวัง  เมืองย้ำ เมืองบก เมืองสูง ในเขตประเทศลาวก่อนที่จะอพยพเข้ามาอยู่ในประเทศไทยในสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ.2367-2394) เมื่อไทยยกกองทัพไปตีกรุงเวียงจันทน์ เมื่อ พ.ศ.2471 (หน้า 72) และได้กวาดต้อนผู้คนจากเมืองมหาชัยกองแก้วเป็นจำนวนมาก ให้มาอยู่ที่เมืองนครพนมและนครราชสีมา (หน้า 73) 

การสร้างคำในภาษากูย           
           จากการศึกษาเรื่องการสร้างคำในภาษากูยของกูยบ้านลังแก ตำบลแตล อำเภอศีขรภูมิ จังหวัดสุรินทร์ (หน้า 4) พบว่า มีการสร้างคำดังนี้
1)         การเติมหน่วยศัพท์ แบ่งออกเป็น 8 วิธีคือ (หน้า 110)
1.1     เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาให้เป็นคำนาม ได้แก่  เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงอาการให้เป็นคำนาม ที่มีความหมายเป็นเครื่องมือ อุปกรณ์ เช่นการเติมหน่วยหน้าศัพท์ n-  การเติมหน่วยกลางศัพท์ –an- (หน้า 33,110)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงสภาพให้เป็นคำนาม ที่มีความหมายเป็นลักษณะของสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากการกระทำกริยานั้นสิ้นสุดลง ได้แก่หน่วยหน้าศัพท์ ba- (หน้า 34,110)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงสภาพให้เป็นคำนามแสดงคุณสมบัติทางกลิ่นและรสได้แก่หน่วยหน้าศัพท์ ca- (หน้า 34,110)
1.2     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำนามสามัญเป็นคำนามใหม่  ที่ความหมายคล้ายกับคำนามเดิม ได้แก่หน่วยหน้าศัพท์ ra- n- และหน่วยกลางศัพท์ –am- (หน้า 35,110)
1.3     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำแยกประเภทเป็นคำแยกประเภทที่มีความหมายเป็นการแบ่งส่วนหรือการแจงนับ ได้แก่หน่วยหน้าศัพท์ n- (หน้า 36,111)
1.4     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำบ่งชี้ที่มีหน้าที่ขยายคำนามเป็นคำบ่งชี้ที่มีความหมายแสดงการบ่งเวลา ได้แก่การเติมหน่วยหน้าศัพท์ ra- (หน้า 36,111)
1.5     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำบอกระยะเวลาที่ไม่แน่นอนเป็นคำบอกเวลาที่แน่นอน  ได้แก่การเติมหน่วยหน้าศัพท์ ra- (หน้า 37,111)
1.6     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำนามสามัญเป็นคำนามที่มีความหมายชี้เฉพาะกับการบอกทิศทาง คือเติมหน่วยหน้าศัพท์ N- (m-) (หน้า 37,111)
1.7     เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนามที่มีความหมายเป็นเครื่องมือ อุปกรณ์เป็นคำกริยาแสดงอาการ  ได้แก่การเติมหน่วยหน้าศัพท์ ra- (หน้า 38,111)
1.8     เติมหน่วยหน้าศัพท์เพื่อสร้างคำกริยาใหม่ (หน้า 39,111) ได้แก่ เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงสภาพเป็นคำกริยาการีต หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยศัพท์ N-  (หน้า 39,111) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่มีความหมายเป็นการแสดงการกระทำซ้ำๆ ได้แก่การเติมหน่วยหน้าศัพท์ n- (หน้า 39,111) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงสภาพ หน่วยเติมศัพท์ที่ทำหน้าที่นี้คือ n- (หน้า 40, 111)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาการีตเป็นคำแสดงสภาพอันเป็นผลที่เกิดจากการทำกริยาสิ้นสุดลง หน่วยเติมศัพท์ที่ทำหน้าที่นี้ได้แก่ หน่วยหน้าศัพท์ n- และหน่วยกลางศัพท์ –r- (หน้า 40, 111)
                1.9  เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำขยายกริยาเป็นคำกริยาแสดงสภาพ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือหน่วยกลางศัพ์ –an- (หน้า 41,111)
2)         การซ้ำคำ  มี 5 วิธีได้แก่ การเลียนเสียงธรรมชาติซึ่งเป็นการซ้ำเสียงอย่างสมบูรณ์และเป็นการซ้ำเสียงเพียงบางส่วนเพื่อให้มีความหมายเป็นจุดกำเนินของเสียงหรือเครื่องดนตรี (หน้า 42,112) การซ้ำเสียงอย่างสมบูรณ์ เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำนามที่มีความหมายเป็นพืชผัก (หน้า 42,112) การซ้ำเสียงกลางศัพท์เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำกริยาการีต (หน้า 42,112)  การซ้ำเสียงที่มีหน้าที่นี้คือ เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำกริยาแสดงสภาพ (หน้า 43,112)  การซ้ำเสียงอย่างสมบูรณ์บ่งชี้เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายกริยา (หน้า 43, 112)
3)         การเปลี่ยนลักษณะน้ำเสียง ได้แก่  การเปลี่ยนลักษณะน้ำเสียงต่ำ-ทุ้ม ให้เป็นลักษณะน้ำเสียงธรรมดาเพื่อทำให้คำกริยาเป็นคำนาม และการเปลี่ยนลักษณะน้ำเสียง ต่ำ-ทุ้ม ให้เป็นลักษณะน้ำเสียงธรรมดา เพื่อทำให้เป็นคำกริยาแยกประเภท (หน้า 44,112)
 
การสร้างคำในภาษาบรู             
           จากการศึกษาการสร้างคำในภาษาบรู ของคนบรูบ้านเวินบึก ตำบลโขงเจียม  อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี (หน้า 4) พบว่ามีการสร้างคำ 2 แบบคือ (หน้า 112)
1)         การเติมหน่วยศัพท์  มีทั้งหมด 5 วิธี (หน้า 112)
1.1     เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาให้เป็นคำนาม (หน้า 50,113)ได้แก่ เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงอาการให้เป็นคำนามที่มีความหมายเป็นเครื่องมือ อุปกรณ์ (หน้า 50,113) และเติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงอาการให้เป็นคำนามที่มีความหมายเป็นผลที่เกิดขึ้นหลังจากการแสดงกริยาสิ้นสุดลง (หน้า 52,113)
1.2     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำนามสามัญเป็นคำนามใหม่ที่มีความหมายคล้ายคลึงกับรากศัพท์นั้น ได้แก่หน่วยศัพท์หน้าศัพท์ ra- sa- และหน่วยกลางศัพ์ –a- (หน้า 53,113)
1.3     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำบ่งชี้ เป็นคำบ่งชี้ที่ทำหน้าที่ประกอบคำนาม หน่วยเติมศัพท์ทำหน้าที่นี้ ได้แก่ หน่วยหน้าศัพท์ ?a- (หน้า 55,113)
1.4     เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนามเป็นคำกริยา (หน้า 56,113) เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนาม เป็นคำกริยาแสดงอาการ หน่วยศัพท์ที่ทำหน้าที่นี้ หน่วยหน้าศัพท์ ka-~ku- (หน้า 56,113) เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนามสามัญ เป็นคำกริยาแสดงอาการ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยกลางศัพท์   –a- (หน้า 56,113)
1.5     เติมหน่วยศัพท์เพื่อสร้างคำกริยาใหม่ (หน้า 57,113) ได้แก่ เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงสภาพ คำกริยาแสดงประสบการณ์และคำกริยาแสดงอาการ  เป็นคำกริยาการีต หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์  pa-   sa-   ka-  ku- และ maN- (หน้า 57,113)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่ทำให้ผู้อื่นได้รับประโยชน์ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ sa- (หน้า 61,113) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาที่เป็นสาเหตุให้เปลี่ยนแปลง (หน้า 61,114) เติมหน่วยศัพ์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการที่มีความหมายเป็นการกระทำซ้ำๆ หลายครั้ง (หน้า 63,114)  เติมหน่วยศัพ์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่แสดงกริยาร่วมกันอย่างตั้งใจ  หน่วยเติมศัพท์ที่ทำหน้าที่นี้ได้แก่ n- (หน้า 65,114) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่แสดงการกระทำโต้ตอบกันหรือร่วมกัน หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้ได้แก่ หน่วยหน้าศัพท์ ra-  (หน้า 65,114) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยา ที่เป็นเหตุให้เปลี่ยนแปลงเป็นคำกริยาที่มีจุดหมายในการกระทำ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ pha- (หน้า 66,114) เติมหน่วยศัพ์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่มีความหมายแสดงการกระทำซึ่งก่อให้เกิดความรำคาญ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ta- (หน้า 67,114) เติมหน่วยศัพ์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่มีขบวนการในการกระทำซับซ้อน หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยกลางศัพท์ –al- (หน้า 68,114) เติมหน่วยศัพ์เพื่อทำให้คำกริยาแสดง สภาพ เป็นคำกริยาแสดงสภาพที่เป็นผลเนื่องจากการกระทำบางอย่าง หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ta- (หน้า 68,114) เติมหน่วยศัพ์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงสภาพ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้ได้แก่ หน่วยหน้าศัพท์ ra- (หน้า 68,114) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการเป็นคำกริยาแสดงอาการที่มีความหมายเป็นการกระทำด้วยตนเอง หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ dan- (หน้า 69,114)  
 
2)         การซ้ำคำ แบ่งเป็นวิธีต่างๆ ดังนี้  การซ้ำเสียงอย่างสมบูรณ์ เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายกริยา (หน้า 69,115) การซ้ำเสียงบางส่วน เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำกริยาแสดงอาการ (หน้า 70,115) การซ้ำความหมาย เพื่อให้มีความหมายกว้างออกไปจากเดิม (หน้า 71,115)
 
การสร้างคำในภาษาโซ่            
           จากการศึกษาการสร้างคำในภาษาโซ่ ของคนโซ่บ้านโพธิไพศาล ตำบลโพธิไพศาล อำเภอกุสุมาลย์ จังหวัดสกลนคร (หน้า 4) พบว่า มีการสร้างคำ 2 แบบคือ
1)         การเติมหน่วยศัพท์ มี 6 วิธีได้แก่ (หน้า 115)
1.1     การเติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาเป็นคำนาม ได้แก่ เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงอาการเป็นคำนามที่มีความหมายเป็น เครื่องมือ  อุปกรณ์  หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ma-   la-  ra-  ran-   N-  sa-  ?a-  และหน่วยกลางศัพท์ –an- (หน้า 77,115)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาแสดงอาการเป็นคำนามที่มีความหมายเป็นผลอันเกิดจากการกระทำกริยานั้นสิ้นสุดลง หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ma-  ta-  pa-  sa-  ra-  ka-  ?a-  N- กับหน่วยกลางศัพท์ –in- (หน้า 79,115)
1.2     เติมหน่วยศัพท์เพื่อสร้างคำนามใหม่  ได้แก่ เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำนามสามัญ เป็นคำนามใหม่ซึ่งมีความหมายเกี่ยวข้องกับรากศัพท์นั้น หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ N- (หน้า 82,115)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำนามสามัญเป็นคำนามใหม่ที่มีความหมายคล้ายกับคำนามสามัญ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ N- ra- la- ku- กับ ?a- (หน้า 82,116)
1.3     เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำบ่งชี้เป็นคำกำหนดประเภท ได้แก่เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำบ่งชี้ มีความหมายเป็นคำกำหนดสิ่งของหรือลักษณะการกระทำ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ sa- kha-~ha-กับ ?a- (หน้า 84,116) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำบ่งชี้ มีความหมายเป็นการบอกระยะกลายเป็นคำกำหนดเวลาที่แน่นอน ได้แก่  หน่วยหน้าศัพท์ ?a- (หน้า 86,116)
1.4     เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำกริยาให้เป็นคำแยกประเภท หน่วยศัพท์ที่มีหน้าที่นี้ได้แก่ หน่วยหน้าศัพท์ ra- กับหน่วยกลางศัพท์ –an- (หน้า 116)
1.5     เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนามให้เป็นคำกริยา ได้แก่เติมหน่วยศัพท์เพื่อเปลี่ยนคำนามให้เป็นคำกริยาการีต หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ pa- กับ ?a- (หน้า 86,116)
1.6     เติมหน่วยศัพท์เพื่อสร้างกริยาใหม่ ได้แก่
              เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงสภาพและคำกริยาแสดงประสบการณ์ เป็นคำกริยาการีต หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ pa-  ta-  ra- กับ ?a-  (หน้า 87,116)  เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ เป็นคำกริยาที่ทำให้ผู้อื่นได้รับประโยชน์ หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์  ?a-  (หน้า 89,116) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ เป็นคำกริยาที่เป็นสาเหตุให้เปลี่ยนแปลง หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์  ?a-  (หน้า 89,116) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ เป็นคำกริยาที่มีความหมายเป็นการกระทำที่เสแสร้ง หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์  ta- (หน้า 90,117) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ มีความหมายเป็นคำกริยาแสดงสภาพที่แสดงผลอันเกิดจากการแสดงกริยานั้นสิ้นสุดลง หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ la-  ra- (หน้า 90,117) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ มีความหมายเป็นการกระทำร่วมกันหรือโต้ตอบกัน หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์  ra- (หน้า 91,117) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ มีความหมายเป็นการกระทำซ้ำๆหลายครั้ง หน้าที่นี้หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ci-  ku- และ N (หน้า 92,117) เติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ มีความหมายเป็นการกระทำที่ไร้เป้าหมาย หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ku-  และเติมหน่วยศัพท์เพื่อทำให้คำกริยาแสดงอาการ มีความหมายเป็นคำสั่งให้ทำกริยา หน่วยเติมศัพท์ที่มีหน้าที่นี้คือ หน่วยหน้าศัพท์ ci-  ha- (หน้า 94,117)
 
2)         การซ้ำคำ  มี 3 วิธีดังต่อไปนี้
2.1     ซ้ำเสียงอย่างสมบูรณ์  เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายคำกริยาแสดงอาการ (หน้า 95,117) เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายคำกริยาแสดงสภาพ และเพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายคำนาม (หน้า 95,117)
2.2     ซ้ำเสียงบางส่วน ได้แก่ ซ้ำพยางค์รอง และซ้ำเสียงพยัญชนะต้นกับพยัญชนะท้าย หรือการซ้ำเสียงแต่เฉพาะพยัญชนะต้นกับพยัญชนะท้าย เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระเป็นคำขยายคำกริยาแสดงสภาพ (หน้า 96,118)  ซ้ำเสียงสระกับพยัญชนะท้าย เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายคำกริยาแสดงสภาพ (หน้า 96,118) ซ้ำเสียงพยัญชนะต้นกับพยัญชนะท้าย เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระกลายเป็นคำขยายคำนาม และซ้ำเสียงพยัญชนะต้น เพื่อทำให้หน่วยคำไม่อิสระเป็นคำซ้อน (หน้า 96,118)
2.3     การซ้ำความหมายเพื่อทำให้หน่วยคำอิสระมีความหมายเหมือนเดิม แต่มีเสียงและจังหวะไพเราะขึ้น (หน้า 97,118)

ไม่ได้ระบุ

ความเป็นมาของกูย
         เมื่อก่อนคนกูยตั้งบ้านเรือนอยู่ที่แขวงอัตตะบือ  จำปาศักดิ์  สาระวัน ทางตอนใต้ประเทศลาว ภายหลังได้อพยพข้ามแม่น้ำโขงมาอยู่ในเขตประเทศไทยเช่น จังหวัดสุรินทร์ ศรีสะเกษ บุรีรัมย์ อุบลราชธานี เป็นต้น  (หน้า 28) สำหรับกูยในจังหวัดสุรินทร์นั้นอพยพมาจากเมืองแสนแปหรือแสนปางและอัตตะบือ มาอยู่จังหวัดสุรินทร์ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช (พ.ศ.2199-2231) กระทั่งถึงสมัยกรุงธนบุรี เมื่อครั้งตั้งเมืองสุรินทร์เมื่อก่อนมีคนกูยอยู่เป็นส่วนใหญ่ มีคนเขมรปนอยู่บ้าง แต่เนื่องด้วยอิทธิพลทางวัฒนธรรมของเขมรเหนือกว่ากูย และกูยสามารถผสมกลมกลืนกับเขมรได้อย่างรวดเร็ว คนไทยจึงเรียกคนเขมรที่เข้ามาอยู่ใหม่ในบริเวณนี้และคนกูยกลายเป็นคนเขมรว่า “เขมรสูง” ส่วนคนเขมรในกัมพูชาเรียกว่า “เขมรต่ำ” ที่เรียกเช่นนี้อาจจะเรียกตามภูมิประเทศเนื่องจากพื้นที่ประเทศไทยนั้นสูงกว่าประเทศกัมพูชา  ทุกวันนี้คนกูยได้กลายเป็นคนไทยเกือบทั้งหมดแล้วแต่ยังมีกลุ่มคนกูยจำนวนเล็กน้อยที่ยังรักษาวัฒนธรรมประเพณีดั้งเดิมของตนไว้ (หน้า 29)
 
ความเป็นมาของบรู
            บรูบ้านเวินบึก ตำบลโขงเจียม อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี ได้อพยพมาจากประเทศลาว เมื่อ 70-80 ที่ผ่านมา เมื่อก่อนอยู่ในเขตภูเขาทางตอนเหนือของลาว ภายหลังได้อพยพลงมาทางตอนใต้ของประเทศลาว (หน้า 45) หลังจากที่มาอยู่ในแขวงสุวรรณเขต เมื่อลาวตกเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส คนบรูทนการกดขี่การใช้แรงงานของฝรั่งเศสไม่ไหวจึงอพยพข้ามแม่น้ำโขงมาอยู่ในเขตประเทศไทย โดยมาตั้งบ้านเรือนอยู่ที่บ้านเวินบึก ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ทำการศึกษาในครั้งนี้ (หน้า 46)
 
ความเป็นมาของโซ่
               แต่เดิมตั้งรกรากอยู่เมืองมหาชัยกองแก้ว เมืองอู่  เมืองวัง  และเมืองอื่นๆ ในประเทศลาว สาเหตุที่อพยพเข้ามาอยู่ในประเทศไทยเนื่องจากในสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว (พ.ศ.2367-2394) กองทัพไทยได้เข้าตีกรุงเวียงจันทน์ เพื่อปราบกบฏเจ้าอนุวงศ์ เมื่อ พ.ศ.2471และติดตามเจ้าอนุวงศ์ไปถึงเมืองมหาชัยกองแก้วซึ่งเป็นที่ซ่อนตัว (หน้า 72) หลังจากปราบปรามกบฏเจ้าอนุวงศ์ได้สำเร็จ กองทัพไทยก็ได้กวาดต้อนผู้คนจากเมืองมหาชัยกองแก้วให้มาอยู่ที่เมืองนครพนมและนครราชสีมา (หน้า 73)  ต่อมาในภายหลังจึงกระจายไปอยู่หลายพื้นที่ อาทิเช่น จังหวัดสกลนคร อยู่ที่อำเภอกุสุมาลย์  พรรณานิคม อำเภอเมือง และอำเภอส่องดาว (หน้า 73) จังหวัดนครพนม ที่อำเภอท่าอุเทน  ศรีสงคราม บ้านแพงและอื่นๆ จังหวัดมุกดาหาร อยู่อำเภอเมือง คำชะอี ดอนตาล ดงหลวง จังหวัดกาฬสินธุ์ อยู่ที่อำเภอเขาวง กุฉินารายณ์ และสมเด็จ  จังหวัดหนองคาย อยู่ที่อำเภอโซ่พิสัย ฯลฯ  (หน้า 74)
              สำหรับโซ่ที่อพยพมาตั้งถิ่นฐานในจังหวัดสกลนคร มีมากในอำเภอกุสุมาลย์ แบ่งเป็น 2 กลุ่มใหญ่ๆ  คือ กลุ่มที่ 1 อพยพยมาจากเมืองอู่ ประเทศลาว เข้าไปตั้งถิ่นฐานอยู่ในเมืองเก่า ต่อมาอพยพมาอยู่ที่ตำบลกุสุมาลย์ อำเภอกุสุมาลย์ในปัจจุบัน กลุ่มที่ 2 อพยพมาจากเมืองกะแดงแกงเล็ก ในเขตเมืองมหาชัยกองแก้ว ประเทศลาว แล้วอพยพมาอยู่แถบเมืองนาบน ซึ่งปัจจุบันคือ ตำบลโพธิไพศาล อำเถอสุกุมาลย์ (งานวิจัยชิ้นนี้ศึกษาภาษาโซ่ในกลุ่มนี้คือ บ้านโพธิไพศาล ตำบลโพธิไพศ าล อำเถอสุกุมาลย์) (หน้า 73)

ไม่มีข้อมูล

กูย - ไม่มีข้อมูล
 
บรู มีคนบรูอยู่ที่บ้านเวินบึก ตำบลบ้านเวินบึก อำเภอโขงเจียม จังหวัดอุบลราชธานี  จำนวน 300 คน  และอยู่ในค่ายอพยพคนลาวในจังหวัดอุบลราชธานีอีก 30 คน  (หน้า 46)
 
โซ่  -ไม่มีข็อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

กูย  - ไม่ไม่มีข็อมูล
 
ศาสนาและความเชื่อของบรู        
            จากการศึกษาพบว่า คนบรูบ้านเวินบึก อพยพมาจากประเทศลาวเมื่อ ประมาณ 70-80 ปีก่อน ในอดีตคนบรูตั้งที่อยู่ในเขตภูเขาทางตอนเหนือของลาว ขณะนั้นคนบรูนับถือผีเจียวซึ่งเป็นผีประจำเผ่า ภายหลังคนบรูได้อพยพลงมาทางตอนใต้ของประเทศลาวได้เดินทางข้ามแม่น้ำหลายแห่ง ในภายหลังคนบรูได้เลิกนับถือผีเจียวเพราะเชื่อว่าผีเจียวไม่สามารถตามพวกตนมาได้ (หน้า 45) หลังจากที่มาอยู่ในพื้นที่แขวงสุวรรณเขต เมื่อลาวตกเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส คนบรูทนการกดขี่การใช้แรงงานและการเก็บภาษีของฝรั่งเศสไม่ไหวจึงอพยพข้ามแม่น้ำโขงเข้ามาอยู่ในเขตประเทศไทย โดยมาตั้งบ้านเรือนอยู่ที่บ้านเวินบึก ต่อมาได้เกิดความแตกแยกเมื่อคนบรูกลุ่มหนึ่งได้เปลี่ยนไปนับถือศาสนาพุทธ และกลุ่มที่นับถือผีได้แยกตัวออกไปตั้งหมู่บ้านอยู่ที่บ้านหินตก ภายหลังทางการจึงให้คนบรูมาอยู่รวมกันที่บ้านเวินบึกอีกครั้งหนึ่ง  แต่ก็ยังมีความแตกต่างทางความเชื่อดังนั้นจึงแยกเป็นกลุ่มบ้านเหนือกับกลุ่มบ้านใต้ที่ยังนับถือผีประจำตระกูลอยู่เช่นเดิม (ดูที่หน้า 46)
 
โซ่  - ไม่มีข็อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มี

ไม่มี

ตาราง การสร้างคำในภาษากูย บรู และโซ่ (หน้า 98)  หน่วยเติมศัพท์ในภาษากูย บรู และโซ่ที่ปฏิภาคกันทางด้านหน้าที่ (หน้า 99)  หน่วยเติมศัพท์ที่ปฏิภาคหน้าที่กันในภาษากูยกับบรูและบรูกับโซ่ (หน้า 102)   แสดงหน่วยเติมศัพท์ที่มีใช้ในแต่ละภาษา (หน้า 103-106) การสร้างคำโดยการซ้ำคำในภาษากูย บรู และโซ่ (หน้า 107)