รายงานชิ้นนี้เป็นการศึกษาเรื่อง ทำอย่างไรให้ชาวเขาในภาคเหนือของไทย รับระบบการศึกษาสมัยใหม่ของประเทศ ทั้งนี้โดยการใช้กรณีศึกษาเรื่องการศึกษาขั้นพื้นฐานในจังหวัดเชียงใหม่ ระบบการศึกษาแห่งชาติจากส่วนกลางถูกนำเข้าสู่เขตพื้นที่สูงในภาคเหนือของไทย ในช่วงทศวรรษ 1950 ซึ่งเกี่ยวโยงถึงยุคสงครามเย็นอันเป็นเงื่อนไขในขณะนั้น และในเวลาต่อมาได้ถูกใช้เป็นบริบทในการพัฒนาพื้นที่สูง ชาวเขาสมัครใจที่จะส่งลูกหลานของพวกเขาเข้าโรงเรียนประถมที่สอนตามหลักสูตรการศึกษาแห่งชาติ และไม่ลังเลใจที่จะรับการสนับสนุนพิเศษสำหรับชาวเขา เพื่อโอกาสทางการศึกษาที่เพิ่มมากขึ้น ด้วยบริบทดังกล่าว ชาวเขาจึงตกอยู่ในสภาวะการมีตัวตนหรือเอกลักษณ์ที่กำกวม เพราะไม่เลือกชัดเจนว่าจะเป็นชาวเขาหรือคนไทย แต่กลายเป็นว่าพวกเขาเป็นทั้งชาวเขาและคนไทย (หน้า 87)

งานนี้ศึกษาเรื่องนโยบายของรัฐบาลไทยในการกระจายการศึกษาระบบโรงเรียนไปสู่ชาวเขา

ไม่มี

ชาวเขา (ม้ง เย้า กะเหรี่ยง ลีซู ลัวะ คาม ถิ่น ละหู่ อะข่า ตามคำจำกัดความของกระทรวงมหาดไทยทั้ง 9 ชนเผ่าที่กล่าวนี้คือ ชาวเขา )

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ผู้เขียนไม่ได้ระบุประวัติของกลุ่มหรือชุมชนชาวเขา แต่ได้กล่าวถึงประวัติความเป็นมาเรื่องการศึกษาของชาวเขา ใน พ.ศ. 2476 การศึกษาแห่งชาติได้ขยายไปถึงชาวเขาเป็นครั้งแรก โดยรัฐบาลมอบหมายให้กระทรวงศึกษาธิการกระจายการศึกษาระดับประถมสู่พื้นที่ภูเขา ซึ่งในช่วงเวลานั้นยังไม่ได้ผลมากนัก จนกระทั่งปี พ.ศ.2493 เป็นต้นมา ได้เริ่มกระจายการศึกษาสู่พื้นที่ภูเขา โดยมุ่งเน้นที่หลักสูตรการศึกษาแห่งชาติ จุดประสงค์หลักก็คือการป้องกันไม่ให้เกิดคอมมิวนิสต์ในประเทศไทย ต่อมาในปี พ.ศ. 2494 ชุมชนสงเคราะห์ชาวเขา ก็ได้ก่อตั้งขึ้น ต่อมาในปี พ.ศ. 2496 ได้ก่อตั้งตำรวจตระเวนชายแดน ซึ่งได้เปิดโรงเรียนสอนหนังสือให้แก่เด็กชาวเขา โดยใช้หลักสูตรการศึกษาแห่งชาติ หลังจากนั้นโครงการเพื่อการศึกษาในพื้นที่สูงเริ่มได้รับงบประมาณสนับสนุน ซึ่งเป็นผลมาจากสงครามเย็นและการช่วยเหลือด้านการพัฒนาที่กำลังตื่นตัวอย่างมากในขณะนั้น และยังสืบเนื่องมาจนถึงปี พ.ศ. 2523 วัตถุประสงค์ในการให้การศึกษาแก่ชาวเขาก็เปลี่ยนไปสู่การพัฒนาชีวิตความเป็นอยู่ของชาวเขาให้ดีขึ้น และเพื่อลดการปลูกฝิ่น (หน้า 89-92)

ไม่มีข้อมูล

ข้อมูลประชากรชาวเขาตามการสำรวจของกระทรวงมหาดไทยในปี 2540 มีประชากรชาวเขา 187,116 คน (หน้า 88)

ระบบการผลิตพื้นฐานของชาวเขาคือการเพาะปลูกเพื่อยังชีพ หลังจากปี ค.ศ. 1960 ด้วยการสนับสนุนของรัฐบาลไทย องค์กรต่างประเทศได้นำการเพาะปลูกพืชเชิงเดี่ยวมาสู่ชาวเขา รวมทั้งระบบทุนนิยมและการพัฒนาสาธารณูปโภคพื้นฐานต่างๆ (หน้า 88-89)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

มีรูปแบบการศึกษาอื่นๆ สำหรับชาวเขา เช่น 1. การศึกษาตามหลักสูตรของรัฐ 2. การศึกษาพิเศษเพื่อกลุ่มชาติพันธุ์ที่เป็นชนกลุ่มน้อย (ซึ่งยังคงรักษาประเพณีและวัฒนธรรมของตนไว้) 3. การศึกษาเพื่อการอนุเคราะห์คนยากจน (ซึ่งให้คำจำกัดความว่า ชาวเขาคือผู้ด้อยพัฒนาและยากจน) - การศึกษาตามหลักสูตรของรัฐ มีโรงเรียนของรัฐหลายแห่งทั่วประเทศทั้งในพื้นที่ราบและพื้นที่สูง ซึ่งจัดการโดย ONPEC (คณะกรรมาธิการการประถมศึกษาแห่งชาติ) แต่โรงเรียนเหล่านี้ไม่ได้มีการจัดการเรียนการสอนหรือกิจกรรมพิเศษอื่นใดสำหรับชาวเขา - การศึกษาพิเศษเพื่อกลุ่มชาติพันธุ์ที่เป็นชนกลุ่มน้อย (ซึ่งยังคงรักษาประเพณีและวัฒนธรรมของตนไว้) มีการศึกษารูปแบบอื่นที่มีเป้าหมายเพื่อการรักษาวัฒนธรรมประเพณีและผลักดันให้มีการพัฒนาชุมชน บนรากฐานของวัฒนธรรมประเพณีของตนเอง เช่น HAE Project (โครงการการศึกษาบนพื้นที่สูง) ซึ่งดำเนินการโดยศูนย์การศึกษานอกโรงเรียน แต่อย่างไรก็ดี โครงการนี้ก็ยังเป็นสัดส่วนเล็ก เมื่อเทียบกับโรงเรียนของรัฐ - การศึกษาเพื่อการอนุเคราะห์คนยากจน (ซึ่งให้คำจำกัดความว่า ชาวเขาคือผู้ด้อยพัฒนาและยากจน) มีการจัดหอพักเพื่อรับนักเรียนชาวเขาและส่งเด็กเหล่านี้เข้าสู่โรงเรียนของรัฐ และมีระบบการให้ทุนการศึกษาซึ่งมุ่งเป้าไปที่เด็กชาวเขา โรงเรียนสวัสดิการเหล่านี้จัดตั้งขึ้นโดยรัฐบาลไทยเมื่อ พ.ศ. 2519 โดยมีเป้าหมายเพื่อให้การเรียนการสอนและที่พักแก่คนยากจนโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย และยังมีโครงการพิเศษสำหรับโรงเรียนเอกชน ที่ดำเนินการโดยองค์กรศาสนา ซึ่งเป็นโรงเรียนในพื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทย โดยเฉพาะเชียงใหม่และเชียงราย ซึ่งไม่เก็บค่าใช้จ่ายใดๆ จากนักเรียน ทั้งในด้านการเรียนการสอนและหอพัก (หน้า 92-97)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ปัจจุบัน เอกลักษณ์ของคนกลุ่มนี้ไม่อยู่ในหมวดของชาวเขาหรือชาวไทย เพราะในความเป็นจริง การเป็นชาวเขาก็เพื่อการได้รับสิทธิพิเศษจากรัฐ และเป็นคนไทยก็เพื่อสิทธิทางการศึกษา ซึ่งอาจกล่าวได้ว่า การเป็นทั้งชาวเขาและคนไทย คือสิ่งที่ดีสำหรับพวกเขา (หน้า 97)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มี

ไม่มี