มุสลิมในสี่จังหวัดภาคใต้ มีความแตกต่างจากมุสลิมในภาคอื่นของไทย ในด้านชาติกำเนิด การตั้งหลักแหล่ง ความเอาจริงเอาจังในการปฏิบัติศาสนา ข้อเท็จจริงที่ว่า มุสลิมส่วนใหญ่ที่นี่ไม่ได้เป็นเหมือนคนไทยโดยทั่วไป แต่เป็นคนมลายูที่นับถือศาสนาอิสลามและมีประเพณีมลายูที่มักถูกมองข้ามไป การมองข้ามความแตกต่างนี้ โดยเจตนาหวังว่าจะช่วยให้ประเทศชาติเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน จึงนำไปสู่ความเข้าใจผิด ทำให้เกิดผลอันไม่พึงประสงค์ทางโครงสร้างของสังคมในสี่จังหวัดภาคใต้แตกต่างจากภาคอื่น ๆ ก็คือ ประชาชนส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม พวกเขาไม่ชอบใช้ภาษาไทย แต่ใช้ภาษามาเลย์ในชีวิตประจำวัน อุปสรรคเรื่องภาษาก่อให้เกิดความแตกแยกระหว่างไทยมุสลิมกับผู้ไม่ใช้มุสลิม อุปสรรคทางด้านภาษา วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี อุดมการณ์ และภาษาเหล่านั้นได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองกลุ่ม ตลอดจนระหว่างชาวบ้านที่เป็นมุสลิมกับ ข้าราชการที่เป็นไทยพุทธจึงมีปัญหากันอยู่บ่อย ๆ การเกิดปัญหาสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ยังคงมีอยู่ตลอดมา การปฏิบัติการของกลุ่มก่อการร้ายจะรุนแรงมากหรือน้อยเพียงใดขึ้นอยู่กับมาตรการตอบโต้ของฝ่ายเจ้าหน้าที่บ้านเมือง เมื่อใดที่เจ้าหน้าที่เพิ่มมาตรการป้องกันปราบปรามอย่างเข้มแข็ง หรือมาตรการเชิงรุก ปฏิบัติการของฝ่ายก่อการร้ายก็จะเบาบางลง หัวหน้าระดับนำก็จะหลบหนีการจับกุมเข้าไปพักพิงอยู่ในประเทศเพื่อนบ้าน แต่เมื่อใดเจ้าหน้าที่บ้านเมืองหย่อนยาน ปฏิบัติการของฝ่ายก่อการร้ายก็จะรุนแรงขึ้นมาอีก (หน้า 197)

นำเสนอปัญหาความขัดแย้งที่เกิดขึ้นระหว่างมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้กับรัฐบาลไทย อันเป็นปัญหาที่ยืดเยื้อมาจนถึงปัจจุบัน ผู้วิจัยได้ทำการศึกษา ภาพรวมของสังคมมุสลิม ตั้งแต่การเข้ามาของศาสนาอิสลามสู่ประเทศไทย และประวัติศาสตร์ของ 4 จังหวัดชายแดนภาคใต้ ตลอดจนประวัติศาสตร์ความสัมพันธ์และความขัดแย้งระหว่างประชาชน 4 จังหวัดชายแดนภาคใต้กับรัฐบาลไทย (หน้า คำนำสำนักพิมพ์)

ไม่มี

มุสลิมในประเทศไทย โดยเน้นศึกษากลุ่มมุสลิมในจังหวัดชายแดนภาคใต้ (หน้า4)

ภาษาที่ใช้อยู่ในหมู่มุสลิมในจังหวัดชายแดนนั้น คือ ภาษามลายูถิ่น ซึ่งเป็นภาษาของคนในสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ใช้มาแต่โบราณ (หน้า 87)

ไม่ระบุ

มุสลิม ได้เข้ามาอยู่ในเมืองไทยตั้งแต่ก่อนเริ่มต้นของประวัติศาสตร์ไทย (พ.ศ. 1900) ทั้งนี้ เพราะศาสนาอิสลามได้เข้ามาสู่อินโดนีเซียและคาบสมุทรมาเลเซียตั้งแต่ก่อนชนอีกเผ่าหนึ่งจะย้ายมาจากตอนใต้ของยูนาน จึงสามารถยืนยันได้ว่ามีมุสลิมอยู่ในดินแดนซึ่งปัจจุบันนี้คือภาคใต้ของประเทศไทยมาตั้งแต่ก่อนไทยเสียอีก มุสลิมในภาคใต้ของไทยนั้นเป็นคนพื้นเมือง ไม่ใช่เชื้อสายของมุสลิมจากต่างประเทศ มีหลักฐานที่แสดงว่าชาวพื้นเมืองเหล่านี้เข้ามาตั้งหลักแหล่งอยู่ในคาบสมุทรมาเลเซียแล้วตั้งแต่เมื่อ 43 ปีก่อนคริสตกาลในอาณาจักรลังกาสุกะ และประมาณ ค.ศ. 220 พลเมืองเผ่านี้ก็สร้างอาณาจักร ทัมพรลึงค์ (นครศรีธรรมราช) ขึ้นมา ต่อมาในปี ค.ศ. 685 ได้สร้างอาณาจักรใหม่ชื่อว่า ศรีวิชัย ซึ่งได้แผ่อิทธิพลไปทั่วคาบสมุทรนั้น เมื่ออาณาจักรศรีวิชัยเสื่อมลง อิทธิพลของศาสนาอิสลามก็มีอำนาจเหนือวัฒนธรรมฮินดูซึ่งเคยมีอยู่ในบริเวณนั้น และอิสลามก็เข้ามาอยู่ในอาณาจักรปัตตานีซึ่งพญาตวนกูอันตาราเป็นผู้สร้างขึ้น และต่อมาพระองค์ก็เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม นับแต่นั้นมาอิสลามก็มีความเข้มแข็งมากในปัตตานี และเป็นศูนย์กลางศาสนาอิสลามอยู่ในภาคใต้ ประวัติศาสตร์ของสี่จังหวัดภาคใต้สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 สมัย คือ สมัยต้น สมัยกลาง และสมัยปัจจุบัน พอจะสรุปได้ว่า ก่อนคริสตศตวรรษที่ 7 เมื่อราชอาณาจักรฟูนานเสื่อมลง ทำให้เกิดราชอาณาจักรชิตู อาณาจักรปะอันปะอัน และอาณาจักร โตโลโปตี (ศรีวิชัย) ขึ้น ซึ่งในระหว่างคริสตศตวรรษที่ 7-13 อิทธิพลของพุทธศาสนาได้เข้ามามีบทบาท หลังจากอาณาจักรศรีวิชัยเสื่อมลงอาณาจักรอื่น ๆ ก็เกิดขึ้น เมืองที่พัฒนาขึ้นมาจากหมู่บ้านชาวประมงก็กลายเป็นท่าเรือของอาณาจักรเหล่านี้ หลังจากนั้นชื่อปัตตานีก็เกิดขึ้นในแผ่นดินที่เรียกว่า ลังกาสุกะ และในราวคริสตศตวรรษที่ 15 นามลังกาสุกะได้หายไป ชื่อปัตตานี เริ่มปรากฏในการกล่าวถึงทางประวัติศาสตร์ของสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้อย่างชัดเจน ในปัจจุบันนักประวัติศาสตร์ส่วนมากเห็นว่าลักษณะทางสังคม และวัฒนธรรมของท้องถิ่นในสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ในสมัยก่อนเป็นแค่เพียงการขยายระบบสังคมและวัฒนธรรมของอินเดีย โดยไม่ได้ให้ความสำคัญใดๆ แก่วัฒนธรรมท้องถิ่นที่มีอยู่เป็นเครื่องสร้างสถานการณ์ด้านสังคม วัฒนธรรมหรือแม้แต่การเมืองในปัจจุบัน แท้จริงแล้วมุสลิมในสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้นั้นมีความสำนึกในประวัติศาสตร์ของตนเองเป็นอย่างสูงโดยเฉพาะประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับอารยธรรมของปัตตานี ยังมีสถานที่ทางประวัติศาสตร์ โบราณวัตถุ และบุคคลต่าง ๆ ที่ยังฝังอยู่ในความนึกคิดจิตใจของผู้คน ประวัติของสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ไม่เป็นที่แน่ชัด การที่จะย้อนรอยจะต้องอาศัยบันทึกลำดับเหตุการณ์ต่าง ๆ โดยพ่อค้าชาวอาหรับ ยุโรป อินเดีย จีน ฯลฯ ซึ่งเดินเรือมายังบริเวณนั้น แต่ยังไม่ได้ประวัติที่สมบูรณ์ หลักฐานบางอย่างจะพบได้แต่ในปลายสมัยอยุธยาเท่านั้น ซึ่งประวัติศาสตร์ของอาณาบริเวณนี้อาจแบ่งได้เป็น 3 สมัย คือ สมัยต้น สมัยกลาง และสมัยปัจจุบัน (หน้า 4-5, 47-59)

ด้านการตั้งถิ่นฐาน มุสลิมภาคใต้โดยทั่วไปมักจะมีการอยู่รวมกันเป็นกลุ่มบริเวณเดียวกัน ต่างกับมุสลิมในภาคอื่น ๆ ที่มีโอกาสใกล้ชิดกับเพื่อนต่างศาสนามากกว่ามุสลิมภาคใต้ ทำให้มีความรู้สึกเป็นคนไทยมากกว่ามุสลิมภาคใต้ เพราะรับวัฒนธรรมด้านต่าง ๆ เช่น ภาษา การแต่งกาย การศึกษา เช่นเดียวกับชนกลุ่มใหญ่ที่ต่างศาสนา (หน้า 14)

จำนวนร้อยละของชาวมุสลิมในสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ มีดังต่อไปนี้ คือ ในนราธิวาสมี 78.48% ในปัตตานีมี 77.53% ในสตูลมี 62.79% ในสงขลามี 19.98% ในปี พ.ศ.2532 ได้มีการสำรวจสำมะโนประชากร ดังนี้ เนื้อที่และจำนวนประชากรของชาวมุสลิมในสี่จังหวัดชายแดนภาคใต้ จังหวัด เนื้อที่ ประชากรมุสลิม จำนวนเฉลี่ย ปัตตานี 812 467,621 77 นราธิวาส 1,799 469,735 78 ยะลา 1,218 291,166 63 สตูล 1,076 179,565 66 ทั้งหมด 5,508 1,408,565 71 จำนวนประชากรมุสลิมในจังหวัดภาคใต้อื่น ๆ นอกจากห้าจังหวัด จังหวัด ประชากรมุสลิม นับเป็นร้อยละเมื่อเทียบกับประชากรทั้งหมดในจังหวัด กระบี่ 99,341 34.22 นครศรีธรรมราช 69,469 4.92 ตรัง 62,001 12.10 พังงา 40,336 19.20 พัทลุง 38,744 8.51 ภูเก็ต 30,180 18.55 สุราษฎร์ธานี 14,513 2.0 ระนอง 12,858 11.24 ชุมพร 1,458 0.38 รวมทั้งหมด 1,790,649 25.59 (หน้า 31-32)

มุสลิมในประเทศไทยส่วนต่าง ๆ ของประเทศก็มีอาชีพเช่นเดียวกับศาสนิกอื่น ๆ ในส่วนนั้น ๆ เนื่องจากมุสลิมเป็นชนกลุ่มน้อย อย่างไรก็ดี มีอาชีพบางอย่างที่มุสลิมไม่ทำ อย่างเช่น การผลิตและขายเนื้อสุกรและน้ำมันหมู หรืออาหารที่ประกอบด้วยสิ่งเหล่านี้ อาชีพโสเภณีและการออกเงินให้กู้เพื่อเรียกดอกเบี้ย ทั้งนี้เพราะขัดกับหลักการของศาสนา สภาพทางเศรษฐกิจของมุสลิมทางภาคใต้ของประเทศไทย โดยเฉพาะในสี่จังหวัดภาคใต้นั้นขึ้นอยู่กับสภาพดินฟ้าอากาศเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากอากาศในแถบนั้นอบอุ่นและมีฝนตกเกือบตลอดทั้งปี ผู้คนส่วนใหญ่จึงทำงานเกษตรกรรม ส่วนใหญ่ปลูก ต้นยางซึ่งชอบอากาศเช่นนั้น รองลงมาคือปลูกข้าว ต้นผลไม้และต้นมะพร้าว นอกจากนั้นบางคนก็ทำงานในเหมืองแร่ บาง คนก็เป็นชาวประมง ในเรื่องความเป็นเจ้าของที่ดินนั้นมีความแตกต่างกันอยู่ระหว่างชาวพุทธและมุสลิม ในขณะที่ชาวพุทธมี ที่ดินผืนใหญ่ ๆ ที่ดินของชาวอิสลามมักจะมีขนาดเล็ก ๆ เมื่อมีที่ดินขนาดเล็ก มุสลิมจึงหากินจากที่ดินได้เพียงเล็กน้อยแต่ พอใช้จ่ายไปวันหนึ่ง ๆ เท่านั้น ดังนั้นจึงไม่สามารถเก็บเงินไว้ลงทุนในธุรกิจใหญ่ ๆ ได้ และนี่ก็มีผลกระทบถึงชีวิตด้านอื่น ๆ ของพวกเขาด้วย เมื่อเทียบกับชาวพุทธที่อยู่ในถิ่นเดียวกันแล้ว มุสลิมยากจนกว่า ส่วนใหญ่มุสลิมทำมาหากินด้วยการปลูก ข้าวและมะพร้าว หรือเป็นคนงานในสวนยาง หรือทำการประมง (หน้า 41)

โครงสร้างสังคมของสี่จังหวัดภาคใต้แตกต่างจากภาคอื่น ๆ นั่นคือ ประชาชนส่วนใหญ่ คือ 71.2% โดยเฉลี่ยนับถือศาสนา อิสลาม พวกเขาไม่ชอบใช้ภาษาไทย แต่มักจะใช้ภาษามาเลย์ (มลายูถิ่น) ในชีวิตประจำวัน ส่วนหนึ่งพูดภาษาไทยไม่ได้ เลย มีแต่มุสลิมในสตูลเท่านั้นที่พูดภาษาไทยอย่างคล่องแคล่ว ขนบธรรมเนียมประเพณี วัฒนธรรมของผู้คนในสี่จังหวัด ภาคใต้ก็แตกต่างจากภาคอื่น ๆ และแม้กระทั่งผู้ที่อยู่ภาคเดียวกันแต่ในจังหวัดอื่นเช่นกัน สถาบันสังคมที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของมุสลิมในท้องถิ่นก็ คือ สถาบันอิสลาม คือ การปฏิบัติกิจทางศาสนา มัสยิด โรงเรียน ปอเนอะ สถาบันครอบครัว และชุมชน (หน้า 33)

รัฐบาลได้พยายามกำจัดความขัดแย้ง หรือความรู้สึกไม่สบายใจที่อาจจะเกิดขึ้นในหมู่คนไทยมุสลิม ที่เกี่ยวกับศาสนาและ ขนบธรรมเนียมประเพณีของพวกเขา รัฐบาลจึงได้ใช้นโยบายสนับสนุนไทยมุสลิมให้ได้มีส่วนร่วมในการบริหารประเทศ นอกจากนั้นยังมีการออกกฎหมายพิเศษอีกหลายฉบับให้ใช้ในสี่จังหวัดภาคใต้ด้วย คือ พรบ. ใช้กฎหมายอิสลามในจังหวัดปัตตานี นราธิวาส ยะลา และสตูล ปี พ.ศ.2490 และ พรบ.การอุปถัมภ์ศาสนาอิสลาม ปีพ.ศ.2498 ทั้งหมดนี้มุ่งหมายให้เกิดความเป็นระเบียบเรียบร้อยในบริเวณเหล่านั้น และเพื่อความเจริญเติบโตของศาสนาอิสลาม รัฐบาลได้จัดตั้งศูนย์การปกครองขึ้นสำหรับสี่จังหวัดภาคใต้ โดยการแนะนำของสภาความมั่นคงแห่งชาติ เพื่อดูแลการบริหารตามนโยบายความมั่นคงของประเทศ ในส่วนที่เกี่ยวกับสี่จังหวัดภาคใต้ ศูนย์การปกครองนี้ได้วางแผนที่จะส่งเสริมโครงสร้างหลายโครงการ อย่างเช่น โครงการสอนภาษาไทยแก่เด็ก ๆ มุสลิมที่กำลังจะเข้าโรงเรียนชั้นประถมปีที่ 1 โครงการส่งเสริมนักเรียนให้เรียนต่อ โครงการการศึกษาผู้ใหญ่ของผู้ใหญ่บ้านในท้องที่มีมุสลิมอยู่มาก โครงการส่งเสริมความสัมพันธ์ระหว่างชาวพุทธกับมุสลิม โครงการเร่งการสอนศาสนาอิสลามในสถาบันการศึกษาการปกครองทุกระดับ และโครงการปรับปรุงอาชีวศึกษาในโรงเรียนอิสลาม เป็นต้น (หน้า 71)

อิสลามเป็นระบบความเชื่อความศรัทธา ซึ่งระบบความเชื่อความศรัทธาของศาสนาอิสลามประกอบด้วยองค์ประกอบ 5 ประการ ได้แก่ ศาสดา คัมภีร์ สาวกหรือผู้สืบทอดศาสนา ศาสนสถาน และพิธีกรรม และยังเป็นศาสนาที่มีลักษณะแตกต่างจากศาสนาอื่น มุสลิมจะมีความศรัทธายึดมั่นและหลักปฏิบัติที่เคร่งครัดตลอดเวลา มีการควบคุมเตือนใจอยู่เป็นประจำ โดย ยึดถือ อัล-กุรอานเป็นธรรมนูญแห่งชีวิต ผู้ที่ศรัทธาและศึกษาปฏิบัติเท่านั้นจึงจะเข้าใจหลักการและคุณค่าอันแท้จริงของ อิสลาม อิสลามจึงอบรมสั่งสอนสนับสนุนให้มีการเรียนรู้ตลอดเวลา การปฏิบัติกิจทางศาสนา อิสลามเป็นศาสนาที่ต้องมีการปฏิบัติหรือเราอาจกล่าวได้ว่า อิสลามคือธรรมนูญหรือวิถีแห่งชีวิตตั้งแต่เกิดจนตาย อิสลามเป็นศาสนาที่สอนให้มนุษย์สักการบูชาพระผู้เป็นเจ้าแต่พระองค์เดียว และให้เชื่อฟังต่อคำสอนของพระองค์ ให้ประพฤติตนดีมีศีลธรรมและมีประโยชน์ต่อสังคม ทางด้านการปฏิบัตินั้น มุสลิมในสี่จังหวัดภาคใต้เคร่งครัดมากกว่ามุสลิมในภาคอื่น ๆ สถานที่มุสลิมมาประกอบศาสนกิจ ได้แก่ มัสยิด ซึ่งมัสยิดเป็นสถานที่ที่มุสลิมมากระทำการสักการะบูชาพระผู้เป็นเจ้า และกิจกรรมอื่น ๆ นับว่าเป็นสถานที่ที่มีเกรียติ มุสลิมถือว่ามัสยิดเป็นศูนย์กลางที่ใช้เป็นที่ประชุมร่วมกันของมุสลิม ในสี่จังหวัดภาคใต้มีมัสยิดอยู่ถึง 1,064 แห่ง (หน้า 7-33)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไทยมุสลิมกับไทยพุทธมีลักษณะที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะในเรื่องที่เกี่ยวกับวัฒนธรรม ความศรัทธา ความเชื่อ ขนบประเพณี และแม้กระทั่งความสำนึกในเรื่องประวัติศาสตร์ เมื่อคนสองกลุ่มซึ่งมีเอกลักษณ์แตกต่างกันมาอยู่ด้วยกัน ก็เป็นธรรมดาอยู่เอง ที่จะต้องเกิดการปะทะกันบ้าง การรักษาเอกลักษณ์ของตนนั้นหมายถึง กระบวนการที่สังคมได้สร้างขึ้นเพื่อจะรักษาเอกภาพของชุมชนไว้ มุสลิมมีเอกลักษณ์ของตนเองซึ่งพวกเขารักษาไว้อย่างเหนียวแน่นจนคนในชุมชนอื่นอาจไม่เข้าใจก็ได้ พวกเขารักษาเอกลักษณ์ไว้ด้วยวาจา อย่างเช่น จะไม่พูดอะไรที่ขัดแย้งกับหลักศาสนาของพวกเขา พวกเขารักษาเอกลักษณ์ไว้ด้วยจิตใจ เช่นจะไม่ปล่อยจิตใจไขว้เขว ไปจากศาสนาของตน พวกเขารักษาเอกลักษณ์ไว้ด้วยการกระทำ อย่างเช่น จะไม่เคารพบูชารูปเคารพถึงแม้ว่าคนในศาสนา อื่น ๆ จะทำก็ตาม อิสลามเน้นเป็นอย่างมากในเรื่องการรักษาเอกลักษณ์ไว้ มุสลิมทุกคนต้องทำทุกสิ่งที่จะรักษาเอกลักษณ์ของอิสลามไว้ให้ได้ (หน้า 85)

ไม่มีข้อมูล

ไม่มีข้อมูล

ไม่มี