สังคมปัจจุบันของชาติพันธุ์ปวาเก่อญอมีวิถีการดำเนินชีวิตเปลี่ยนแปลงจากอดีตไปมาก ส่วนใหญ่ผู้คนในชุมชนมีความเร่งรีบต่อการดำเนินชีวิตประจำวันที่มีการแข่งขันกันอย่างรอบด้าน ต่างจากอดีตที่ชาติพันธุ์ปวาเก่อญอ (กะเหรี่ยง) เป็นชาติพันธุ์ที่มีความเรียบง่ายผูกพันกับธรรมชาติ ความเชื่อ ความศรัทธาที่ละเอียดอ่อนแสดงออกมาในรูปแบบของพิธีกรรมต่าง ๆ ทุกขั้นตอนที่มีความสำคัญต่อการดำรงชีพเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่แฝงคำสอนเชื่อมโยงกับธรรมชาติ ปฏิบัติสืบทอดกันมากลายเป็นกฎเกณฑ์สำคัญในการดำรงชีวิตของคนปวาเก่อญอ ส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงที่เข้ามาส่งผลกระทบกลายเป็นแรงผลักดันให้กลุ่มคนรุ่นใหม่เล็งเห็นถึงเป้าหมายและประโยชน์ที่ได้เข้ามามีบทบาทรวมกลุ่มเพื่อหาแนวทางในการศึกษาวิจัยพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์โดยเฉพาะในพื้นที่ลุ่มน้ำแม่แปะตอนบน ที่เป็นกลไกเล็ก ๆ ในการช่วยอนุรักษ์ หวงแหนทรัพยากรทางวัฒนธรรม

ศึกษาพิธีกรรมปวาเก่อญอ (กะเหรี่ยง) โดยการเก็บข้อมูลทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติรวมทั้งภาพและเสียง จากผู้รู้ ชาวบ้าน ปราชญ์ในพื้นที่ลุ่มน้ำแม่แปะตอนบน เพื่อให้ได้ข้อมูลในเชิงลึกทั้งคุณค่า ความหมาย ความสำคัญ และความแตกต่างของแต่ละพิธีกรรม โดยมีจุดมุ่งหมายสำคัญเพื่อให้เกิดความหวงแหน อนุรักษ์ องค์ความรู้ภูมิปัญญา ที่เป็นอัตลักษณ์ของชนเผ่าในพิธีกรรมของปวาเก่อญอ

การศึกษาวิจัยเก็บข้อมูลทั้งภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติจากผู้รู้ ปราชญ์ชาวบ้าน เพื่อให้ได้ข้อมูลที่ถูกต้อง ส่วนหนึ่งทีมวิจัยได้ถือโอกาสเข้าร่วมในพิธีกรรมที่ชาวบ้านได้ประกอบพิธีขึ้น เก็บรวบรวมข้อมูลทั้งภาพและเสียง จากนั้นจึงนำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ กรณีในบางพิธีผู้ให้ข้อมูลจะมีข้อมูลที่แตกต่างกัน ทีมวิจัยจึงใช้วิธีตรวจทานอีกรอบโดยการลงพื้นที่สำรวจซ้ำหรืออาจเชิญผู้เชี่ยวชาญมาร่วมวิเคราะห์ข้อมูลเพื่อให้ได้ข้อมูลที่ถูกต้องตรงตามพิธีของพิธีกรรมนั้น ๆ 

ในรายงานฉบับนี้ใช้คำเรียกกลุ่มชาติพันธุ์ “ปวาเก่อญอ” (สกอร์)

ประมาณปี พ.ศ.2556-2557

รายงานการศึกษาได้กล่าวถึงกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงโดยภาพรวมไว้เพียงเบื้องต้น โดยกล่าวถึงการตั้งถิ่นฐานบริเวณชายแดนไทย-พม่า ส่วนใหญ่ตั้งชุมชนบนพื้นที่สูงตั้งแต่เทือกเขาถนนธงชัยเรื่อยไปถึงเทือกเขาตะนาวศรี แบ่งกลุ่มชาติพันธุ์กะเหรี่ยงได้ 4 กลุ่ม 1) ปวาเก่อญอ (สกอร์) 2)โปว์ (โผล่ง) 3) คะยา (บะเว) 4) ตองซู (พะโอ) (น.1)

ด้วยการตั้งถิ่นฐานที่อยู่อาศัยอยู่บนพื้นที่สูง การดำรงชีพจึงปรับตัวสอดคล้องกับบริบทของภูมิประเทศ การทำการเกษตรจึงต้องพึ่งพาอาศัยธรรมชาติ ทำให้มีการสั่งสมองค์ความรู้ ภูมิปัญญา และประเพณีวัฒนธรรมที่อิงกับธรรมชาติผ่านรูปแบบความเชื่อ การประกอบอาชีพต่าง ๆ ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นเป็นระยะเวลายาวนาน หลอมรวมกลายเป็นวิถีชีวิตของกลุ่มคนที่อาศัยอยู่ร่วมกับธรรมชาติได้อย่างสมดุลและยั่งยืนมาจนถึงปัจจุบัน (น.1) เช่น ในพื้นที่ลุ่มน้ำแม่แปะตอนบนใช้วิธีการผลิตข้าวแบบนาขั้นบันไดหลัก แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบการผลิตจากเดิมที่เป็นไร่หมุนเวียน แต่พิธีกรรมที่เกี่ยวข้องยังคงรูปแบบเดิมไว้ ซึ่งมีส่วนรายละเอียดต่างไปจากเดิมบ้างเล็กน้อย 

ในบริบทของการดำรงชีพการทำการเกษตร จำต้องถูกเปลี่ยนผ่านจากไร่หมุนเวียนสู่รูปแบบนาขั้นบันได เพราะการทำการเกษตรแบบไร่หมุนเวียนนั้น ในมุมมองราชการมองว่าเป็นการตัดไม้ทำลายป่า หากปล่อยให้มีการทำไร่หมุนเวียนเรื่อยๆ ป่าก็จะหมดในที่สุด ทำให้ต้องปรับเปลี่ยนวิธีการผลิตข้าวแบบนาขั้นบันไดมากขึ้น (น.2)