ชาวเวียดนามจังหวัดอุบลราชธานี ที่อพยพเข้ามาในช่วงหลัง ปี พ.ศ. 2482 ส่วนใหญ่ประกอบอาชีพค้าขาย ภายหลังจากที่ได้รับการพิจารณาจากรัฐไทยให้มีสัญชาติไทยพบว่า ก่อนหน้านี้ ชาวเวียดนามไม่สามารถประกอบอาชีพได้อิสระ เนื่องจากพระราชบัญญัติการควบคุมคนต่างด้าว ปัจจุบันประกอบอาชีพได้หลากหลาย แต่ส่วนใหญ่เป็นธุรกิจร้านอาหาร ด้านการศึกษา ในอดีตคนเวียดนามไม่ได้รับการศึกษา ปัจจุบันได้รับการศึกษาสูงขึ้น ส่วนโครงสร้างความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มคนเวียดนาม กลุ่มธุรกิจและเครือญาติ ในด้านการเมือง มีส่วนร่วมแค่การสนับสนุนด้านสังคม เช่น การช่วยหาเสียงจากกลุ่มคนในพื้นที่ที่มีความสัมพันธ์กับคนเวียดนาม ปัจจัยที่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมเป็นเพราะประสบการณ์การดำเนินชีวิต โดยเฉพาะด้านธุรกิจจึงทำให้เกิดการปรับตัว 

          ศึกษาประวัติความเป็นมาและการเข้ามาตั้งถิ่นฐาน สภาพการเปลี่ยนแปลงทางเฐรษฐกิจและสังคม และศึกษาปัจจัยที่ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมของชาวเวียดนามในเขตเทศบาลเมืองอุบลราชธานี 

          ผู้ศึกษาประยุกต์แนวคิดและทฤษฎว่าด้วยเรื่องการศึกษาชาติพันธุ์ การแพร่กระจายทางวัฒนธรรม การเปลี่ยนแปลงทางสังคม การพัฒนาบนมิติวัฒนธรรม และแนวคิดเรื่องเอกลักษณ์ เพื่ออธิบายเชื่อมโยงข้อมูลและเอสารทางประวัติศาสตร์ตลอดงานงานภาคสนาม เพื่อทำให้เห็นถึง การเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของชาวเวียดนามในเขตเทศบาลนครอุบลราชธานีในมิติเศรษฐกิจและสังคม 

เวียดนาม, คนไทยเชื้อสายเวียดนามในเขตเทศบาลนครอุบลราชธานี 

          หลังปี พ.ศ. 2489 - 2552  

          ชาวเวียตนามอยพเข้ามาพื้นที่จังหวัดอุบลราชธานี เป็นจำนวนมากนับตั้ง ปี พ.ศ. 2489ถือเป็นกลุ่มคนที่นิยมทำการค้า ต่อมาผสมผสานกลฒกลืนกลายเป็นคนไทย หากแต่ยังเรียกกลุ่มคนนี้ว่า คนไทยเชื้อสายเวียดนาม อาศัยอยู่จนกระทั่งมีสัญชาติไทย ปัจจุบัน กลุ่มคนเหล่านี้ประกอบอาชีพรับการ ทำการค้า นักการเมืองท้องถิ่น มีบทบาทด้านการปกครอง เศรษฐกิจ และสังคมในระดับจังหวัด (32-49)

          ชุมชนเวียดนามในเขตเทศบาลนครเมืองอุบลราชธานี ประกอบอาชีพค้าขายมานับแต่อดีต เนื่องจากในอดีตไม่สามารถเลือกประกอบอาชีพอื่นไม่กลากหลายนัก เนื่องจากติดขัดเรื่องพระราชบัญญัติควบคุมคนต่างด้าว หากแต่เมื่อได้รับสัญชาติไทยจึงประกอบอาชีพที่หลากหลายมากขึ้น ธุรกิจที่นิยม คือ การทำร้านอาหาร ขายหมูยอ อู่ซ่อมรถ ร้านถ่ายรูป เป็นต้น (หน้า, 46-52)

          คนเวียดนามจะรวมตัวอยู่กันหนาแน่นคบค้าชมชมเฉพาะคนเวียดนามด้วยกัน ชาวเวียดนามจะจัดงานแสดงออกถึงพลังความสามัคคีในวันสำคัญของตน เช่น วันเกิดโฮจิมินห์ เพื่อปลูกจิตสำนึกความรักชาติ (หน้า, 48)

          ความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มคนเวียดนาม ในอดีตจะมีแบบแผนที่มีลักษณะเฉพาะ จนพัฒนาสู่การตั้งชมรมคนเวียดนาม อีกทั้งยังฒีการรวมกลุ่ธุรกิจและกลุ่มเครือญาติ กลุ่มทางสังคมกับคนในท้องถิ่น (หน้า, 48-50) 

          ชาวเวียดนามเขตเทศบาลเมืองอุบลราชธานีให้ความสำคัญกับหลักการของพุทธศาสนา ลัทธิ ขงจื้อ พุทมหายาน และเต๋า โดยผสมผสานต่อกัน มีขนมธรรมเนียมประเพณีที่ให้ความสำคัญต่อการกตัญญูต่อบิดาฒารดาและบูชาบรรพบุรุษ ซึ่งเป็นแก่นสาระสำคัญของลัทธิขงจื้อ นอกจากนี้ ยังพบว่าชาวเวียดนามส่วนหนึ่งนับถือศาสนาคริตส์ด้วยเช่นกัน ส่วนธรรมเนียมประเพณี ภายในบ้านจะพบแท่นบูชาบรรพบุรุษ ในวันครบรอบวันตายและวันเทศกาลต่างๆ ญาติผู้ตายจะมาชุมชน โดยลูกชายคนโตเป็นผู้นำในการประกอบพิธี ศ่วนการบูชาระดับหมู่บ้านจะพบว่า ทุกแห่งจะมีจั่ว (ซัด)และดิงห์ (ศาลาประชาคม) ชาวเวียดนามจะบูชาพระพุทธจั่ว ซึ่งดูแลโดยภิกษุทุกวันที่ 1 และ 15 ค่ำ ชาวบ้านจะไปที่จั่ว เพื่อประกอบพิธีบูชา (หน้า, 62-68)

          อาจศึกษาเรื่องนี้อาจตีความเรื่องอาหารเวียดดนามน่าจะศื่อถึงอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของกลุ่มคนดังกล่าว ดังเห็นจากสภาพปัจจุบันที่คนไทยเชื้อสายเวียดนามยังประกอบธุรกิจด้านร้านอาหารและสำรับอาหารเวียดนามต่างๆ (หน้า, 62-70)

          ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมชาวเวียดนามพบว่า ความยากจน  เป็นผลกระทบกระทบจากสงคราม ส่งผลทำให้ชาวเวียดนมเกิดการอพยพอย่างแพร่หลายจากประเทศเวียดนามสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ภายหลังการอพยพ ชาเวียดนามจึงประสบปัญหาเรื่องความยากจนและการกดขี่ ตลอดจนการขาดเสรีภาพในช่วงต้นที่เข้าอพยพเข้ามาเมืองไทยช่วงต้นๆ จึงทำให้การดำรงชีพถูกจำกัด  ส่วนปัจจัยด้านการศึกษานับว่ามีส่งเสริมให้ลูกหลายชาวเวยดนามมีชีวิตที่ดีขึ้น (หน้า, 53-55)

แผนภูมิ
          แผนภูมิการกลืนกลายทางวัฒนธรรม (หน้า, 15)
          แผนภูมิแสดงขั้นตอนการทำหมูหยอง (หน้า, 66)