เนื่องจากยังไม่มีข้อมูลเพียงพอที่จะจำแนกชาติพันธุ์ในลักษณะที่จัดหมวดหมู่ที่มีความเกี่ยวข้องกันหรือจัดประเภทของกลุ่มชาติพันธุ์ในฐานข้อมูลนี้ จึงจะจำแนกกลุ่มชาติพันธุ์ตามชื่อเรียก และจากปัญหาต่างๆ ที่กล่าวข้างต้น คณะทำงานจึงตัดสินใจว่า “จะใช้ชื่อเรียกชาติพันธุ์โดยสมาชิกชาติพันธุ์ของแต่ละกลุ่ม” ในการใช้เรียกข้อมูลด้วยเหตุผลดังต่อไปนี้ คือ

   1. ชื่อเรียกที่ “คนอื่น” ใช้มักเป็นชื่อที่มีนัยในทางเหยียดหยาม ทำให้สมาชิกกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ รู้สึกไม่ดี อยากจะใช้ชื่อที่เรียกตนเองมากกว่า ซึ่งคณะทำงานมองว่าน่าจะเป็น “สิทธิพื้นฐาน” ของการเป็นมนุษย์

    2. ชื่อเรียกชาติพันธุ์ของตนเองมีความชัดเจนว่าหมายถึงใคร มีเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมอย่างไร และตั้งถิ่นฐานอยู่แห่งใดมากกว่าชื่อที่คนอื่นเรียก ซึ่งมักจะมีความหมายเลื่อนลอย ไม่แน่ชัดว่าหมายถึงใคร เช่น คำว่า “ลัวะ” ถูกใช้ในความหมายที่ครอบคลุมกลุ่มชนที่มีอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ ประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมแตกต่างกัน (รวม ลเวือะ ลัวะ และปลังเข้าด้วยกัน)

   แต่เนื่องจากชื่อเรียกชาติพันธุ์ที่คนในใช้เรียกตัวเองของกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ อาจจะไม่เป็นที่รู้จักโครงการฯได้จัดทำตารางเทียบเคียงชื่อเรียกชาติพันธุ์ เพื่อให้นักวิจัยได้สืบค้นตามระบบชื่อเรียกชาติพันธุ์ที่คนในใช้เรียกตัวเอง นอกจากนี้ยังให้ข้อมูลด้านตระกูลภาษาตามการจำแนกกลุ่มตระกูลภาษาของศาสตราจารย์ ดร.สุวิไล เปรมศรีรัตน์ (2549) เพื่อเป็นข้อมูลประกอบว่าในมุมมองทางภาษากลุ่มชาติพันธุ์เหล่านี้เกี่ยวข้องกันอย่างไร

   ในเบื้องต้นนี้ตารางเทียบเคียงชาติพันธุ์จะทำเฉพาะกลุ่มที่มีในประเทศไทยเพราะในขณะนี้ได้มีการอ่านและสรุปประเด็นงานวิจัยทางชาติพันธุ์ ในประเทศอื่นของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้น้อยมาก

   อย่างไรก็ตามผู้ใช้ฐานข้อมูลฯ ควรคำนึงด้วยว่า ชื่อเรียกชาติพันธุ์และการจำแนกชาติพันธุ์มิได้ตายตัวหรือดำรงอยู่แบบถาวร แต่มีลักษณะพลวัตตามบริบททางประวัติศาสตร์ สังคม และการเมือง หรือเจตนารมณ์ และวัตถุประสงค์การใช้ด้วย และในแต่ละกลุ่มเองก็อาจจะเรียกตนเองไม่เหมือนกันได้ อย่างเช่น ลาวโซ่ง รุ่นอาวุโสไม่ขัดข้องที่จะเรียกตัวเองว่า “ลาวโซ่ง” แต่รุ่นที่อ่อนอาวุโสลงมา อาจพอใจมากกว่าหากจะถูกเรียกว่า “ไทยโซ่ง” (ฉวีวรรณ ประจวบเหมาะ และวรานันท์ วรวิศร์ 2543) จึงเป็นไปได้ว่าในอนาคตอาจมีการแก้ไขเปลี่ยนแปลงไปได้